André Sá

Z Wikipedii

André Rezende Sá (ur. 6 maja 1977 w Belo Horizonte), tenisista brazylijski, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.

Jest tenisistą praworęcznym. Treningi rozpoczął w wieku 8 lat za namową starszego brata, by w wieku 12 lat awansować na pozycję lidera rankingu krajowego swojej kategorii wiekowej. Jako 13-latek wyjechał do USA, gdzie w Bradenton na Florydzie uczęszczał do szkoły średniej. Grał w szkolnej reprezentacji koszykówki, przede wszystkim jednak podnosił umiejętności tenisowe w słynnej akademii Nicka Bollettieriego. W 1993 debiutował w rozgrywkach zawodowych w jednym z turniejów challengerowych, ale prawdziwą karierę profesjonalnego tenisisty rozpoczął w 1996, po ukończeniu szkoły w Bradenton.

W 1997 występował głównie w turniejach challengerowych w Ameryce Południowej, notując kilka półfinałów, a także finał w rodzinnym Belo Horizonte. Debiutował również w głównym cyklu rozgrywek ATP Tour, dochodząc do ćwierćfinału turnieju w mieście Meksyk. W 1998 wygrał trzy challengery, a w czerwcu tegoż roku debiutował w Wielkim Szlemie, w I rundzie Wimbledonu ulegając Amerykaninowi Toddowi Martinowi. Również trzy turnieje challengerowe wygrał w 1999. W 2000 był po raz pierwszy w półfinale imprezy ATP Tour, ulegając w Memphis późniejszemu zwycięzcy Magnusowi Larssonowi. W 2001 awansował do czołowej setki rankingu światowego, osiągając m.in. kolejny półfinał ATP Tour w Hongkongu (gdzie pokonał m.in. Andy'ego Roddicka, a uległ Rainerowi Schüttlerowi) i wygrywając dwa challengery.

Rok 2002 był najlepszym sezonem w karierze Brazylijczyka w grze pojedynczej. W sierpniu tegoż roku awansował na pozycję nr 55 w rankingu światowym (najwyższą w karierze), co zawdzięczał trzem rezultatom - ćwierćfinałowi w Amersfoort, 1/8 finału w Kitzbuehel i przede wszystkim ćwierćfinałowi na Wimbledonie. Turniej na wimbledońskiej trawie w 2002 miał nietypowy przebieg - zdominowany został przez specjalistów gry z głębi kortu, w finale zmierzyli się Australijczyk Lleyton Hewitt i Argentyńczyk David Nalbandian, a Sá był jednym z trzech przedstawicieli Ameryki Południowej, tradycyjnie kojarzonej raczej z nawierzchnią ziemną, w ćwierćfinałach (obok Nalbandiana i Ekwadorczyka Lapenttiego). W drodze do ćwierćfinału Brazylijczyk pokonał m.in. Austriaka Koubka i Hiszpana Lopeza, a przegrał dopiero z reprezentantem gospodarzy Henmanem, po przeszło 3 godzinach gry i czterosetowej walce.

Po 2002 Sá osiąga słabsze rezultaty w singlu. W 2003 wypadł z czołowej setki rankingu światowego i występuje przede wszystkim w challengerach (m.in. wygrał dwa challengery w 2004 i jeden w 2005). Lepiej wypada w grze podwójnej, gdzie pierwsze sukcesy - finał w San Jose (z rodakiem Nelsonem Aertsem), przegrany do Australijczyków Woodbridge'a i Woodforde'a - zanotował już w 1998. Do lipca 2007 wygrał dwa turnieje ATP Tour w deblu, w 2001 w parze z Niemcem Braaschem w Hongkongu, w 2007 z rodakiem Marcelo Melo w Estoril. Na Wimbledonie 2007, również w parze z Melo, osiągnął półfinał, eliminując m.in. wysoko rozstawione pary Daniel Nestor i Mark Knowles czy Kevin Ullyett i Paul Hanley. Zwłaszcza mecz z Ullyettem i Hanleyem zasługuje na uwagę, Brazylijczycy rozstrzygnęli go bowiem na swoją korzyść w stosunku 7:5, 6:7, 6:4, 6:7, 28:26 po sześciu godzinach gry (bez dwóch minut), wielokrotnie przerywanej deszczem i przekładanej z poprzedniego dnia, a 54-gemowy set stanowi rekord Wimbledonu pod względem liczby gemów rozegranych w rozstrzygającej partii. W 2004 Sá, w parze z innym Brazylijczykiem Flavio Sarettą, był w ćwierćfinale gry podwójnej Australian Open. W lutym 2004 zajmował 46. miejsce w rankingu światowym deblistów. Do lipca 2007 jego zarobki zawodowe osiągnęły sumę niemal półtora miliona dolarów.

Jako reprezentant Brazylii występował wielokrotnie w Pucharze Davisa. Debiutował już w 1997, mając symboliczny udział w zwycięstwie nad Nową Zelandią. W 2000 był razem z reprezentacją w półfinale Pucharu Davisa. W singlu jego bilans (do lipca 2007) wynosi 3 zwycięstwa i 4 porażki, w deblu, gdzie zazwyczaj partneruje Gustavo Kuertenowi, 7 zwycięstw i 4 porażki. W 2004 grał na olimpiadzie w Atenach, docierając z Flavio Sarettą do II rundy; po pokonaniu Moyi i Nadala z Hiszpanii Brazylijczycy musieli uznać wyższość reprezentantów Zimbabwe Kevina Ullyetta i Wayne'a Blacka. W 1999 Sá zdobył mistrzostwo Igrzysk Panamerykańskich w Winnipeg w deblu, mając za partnera Paulo Taichera. W turnieju tym po brąz sięgnęli przyszli wybitni debliści z USA, bliźniacy Bob i Mike Bryanowie.

[edytuj] Zwycięstwa turniejowe (wszystkie w grze podwójnej)

• 2001 Hongkong (z Karstenem Braaschem)
• 2007 Estoril (z Marcelo Melo)

[edytuj] Finały turniejowe (wszystkie w grze podwójnej)

• 1998 San Jose (z Nelsonem Aerstem)
• 2001 Bogota (z Martinem Rodriguezem), Newport (z Glennem Weinerem)
• 2002 Amersfoort (z Alexandre Simonim), Costa Do Sauipe (z Gustavo Kuertenem)
• 2003 Amersfoort (z Chrisem Haggardem)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• André Sá sylwetka na stronie ATP Tour (en)
• André Sá sylwetka na stronie Pucharu Davisa (en)