David Nalbandian

Z Wikipedii

David Nalbandian
David Nalbandian podczas Australian Open 2006
Państwo	Argentyna
Miejsce zamieszkania	Córdoba
Data urodzenia	1 stycznia 1982
Miejsce urodzenia	Cordoba
Wzrost	180 cm
Waga	81 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	2000
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Javier Nalbandian
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	8
Najwyżej w rankingu	3 (20 marca 2006)
Australian Open	SF (2006)
Roland Garros	SF (2004, 2006)
Wimbledon	F (2002)
US Open	SF (2003)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	116 (21 lipca 2003)

David Nalbandian (ur. 1 stycznia 1982 w Córdobie), tenisista argentyński ormiańskiego pochodzenia.

Spis treści

1 Kariera
- 1.1 Junior
- 1.2 2001
- 1.3 2002
- 1.4 2003
- 1.5 2004
- 1.6 2005
- 1.7 2006
- 1.8 2007
- 1.9 Puchar Davisa
2 Wygrane turnieje
- 2.1 gra pojedyncza (8)
3 Finały turniejowe
- 3.1 gra pojedyncza (7)
- 3.2 gra podwójna (1)
4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera

[edytuj] Junior

Ma za sobą udaną karierę juniorską, z tytułami wielkoszlemowymi w singlu (US Open 1998, w finale pokonał Rogera Federera) i deblu (Wimbledon 1999, w parze z rodakiem Guillermo Corią); przegrał z Corią w finale juniorskiego French Open w 1999. W 1998 był klasyfikowany jako nr 3 w singlu i nr 6 w deblu w światowych rankingach juniorskich.

[edytuj] 2001

W 2001 po raz pierwszy awansował do czołowej "50" rankingu seniorów; debiutował w Wielkim Szlemie, dochodząc do trzeciej rundy US Open (pokonał m.in. Francuza Nicolasa Escudé, a uległ Rosjaninowi Jewgienijowi Kafelnikowowi). Wygrał także swój pierwszy turniej rangi challengerowej (w Salinas) oraz dotarł do półfinałów turniejów cyklu ATP Tour w Umagu i Sopocie.

[edytuj] 2002

W 2002 wygrał pierwszy turniej z cyklu ATP Tour - w Estoril (impreza tradycyjnie otwierająca sezon europejski na nawierzchni ziemnej); wkrótce zaskoczył świat tenisowy, dochodząc do finału Wimbledonu. W półfinale pokonał Belga Xaviera Malisse, w decydującym meczu uległ jednak zdecydowanie Lleytonowi Hewittowi. Na jesieni 2002 wygrał swój drugi turniej, halową imprezę w Bazylei (pokonał m.in. Tima Henmana, Federera, Fernando Gonzáleza).

[edytuj] 2003

Sezon 2003 zakończył bez zwycięstwa turniejowego, ale osiągnął m.in. ćwierćfinał na Australian Open (ponownie wyeliminował Federera, przegrał z Niemcem Rainerem Schüttlerem) i półfinał US Open (nie wykorzystał piłki meczowej w dramatycznym, pięciosetowym pojedynku z Andy Roddickiem). Te i inne udane występy (m.in. ponownie awansował do finału w Bazylei, jednak decydujący mecz oddał walkowerem G. Corii) zapewniły mu miejsce w czołowej dziesiątce rankingu światowego na koniec roku, a także udział w turnieju Masters, gdzie jednak nie odegrał większej roli, odpadając po rozgrywkach grupowych.

[edytuj] 2004

W styczniu 2004 powtórzył ubiegłoroczny wynik w Australian Open (ćwierćfinał). W maju 2004 dotarł do finału turnieju Italian Open w Rzymie, przegrywając decydujący mecz z Carlosem Moyą; kilka tygodni później był w półfinale wielkoszlemowego French Open (przegrał z rodakiem, Gastoóem Gaudio, który ostatecznie triumfował w turnieju). Ze startu na Wimbledonie zrezygnował, a w US Open odpadł już w II rundzie. W październiku 2004 zaliczył dwa finały turniejowe - w Madrycie (przegrał z Maratem Safinem) i Bazylei (przegrał z Jiřím Novákiem).

[edytuj] 2005

Kolejny udany sezon zaliczył w 2005. Był w ćwierćfinale Australian Open, Wimbledonu i US Open oraz w IV rundzie French Open, wygrał turniej w Monachium. Przed turniejem Masters zajmował w klasyfikacji 11. miejsce, ale wobec wycofania się kilku graczy z czołówki mógł wziąć udział w tej imprezie (ostatecznie jako jeden z czterech Argentyńczyków); zajął w grupie eliminacyjnej Masters 2. miejsce (za Federerem), w półfinale pokonał Nikołaja Dawydienkę, by niespodziewanie wziąć w finale rewanż na Federerze za porażkę w meczu grupowym. Zwycięstwo odniósł w dramatycznych okolicznościach - dwa pierwsze sety finału przegrał po tie-breakach, w piątym prowadził 4:0 i oddał rywalowi inicjatywę (Federer prowadził 6:5 (30-0) przy własnym serwisie), a ostatecznie wygrał po tie-breaku w decydującym secie (6-7, 6-7, 6-2, 6-1, 7-6).

[edytuj] 2006

Sezon 2006 rozpoczął od półfinału Australian Open, odpadając z rewelacją turnieju Marcosem Baghdatisem. W dalszej części sezonu był m.in. w półfinałach imprez ATP Masters Series w Miami i Rzymie oraz wygrał turniej w Estoril (w finale z Dawydienką).

[edytuj] 2007

Jesienią 2007 wygrał halowy turniej ATP Masters Series w Madrycie, pokonując w finale Federera. Szwajcara wyeliminował również w turnieju w paryskiej hali Bercy kilka tygodni później, gdzie doszedł do finału imprezy. Tam w dwóch setach pokonał Hiszpana Rafaela Nadala.

[edytuj] Puchar Davisa

W 2002 debiutował w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa. Przyczynił się do osiągnięcia półfinału tych rozgrywek w 2005 (m.in. w ćwierćfinale z Australią zdobył komplet punktów, pokonując Hewitta i Arthursa oraz w parze z Puertą tych samych zawodników w deblu). Bronił barw narodowych także w Drużynowym Pucharze Świata.

[edytuj] Wygrane turnieje

[edytuj] gra pojedyncza (8)

Legenda
Wielki Szlem (0)
Tennis Masters Cup (1)
ATP Masters Series (2)
ATP Tour (5)

Lp	Rok	Turniej	Finalista	Wynik
1.	2002	Estoril	Jarkko Nieminen	6:4, 7:6(5)
2.	2002	Bazylea	Fernando González	6:4, 6:3, 6:2
3.	2005	Monachium	Andrei Pavel	6:4, 6:1
4.	2005	Szanghaj	Roger Federer	6:7(4), 6:7(11), 6:2, 6:1, 7:6(3)
5.	2006	Estoril	Nikołaj Dawydienko	6:3, 6:4
6.	2007	Madryt	Roger Federer	1:6, 6:3, 6:3
7.	2007	Paryż	Rafael Nadal	6:4, 6:0
8.	2008	Buenos Aires	José Acasuso	3:6, 7:6(5), 6:4