Antoni Gustaw Bem

Z Wikipedii

Antoni Gustaw Bem urodził się w Lipsku w powiecie iłżeckim 4 czerwca 1848 roku z ojca Karola (poległego w powstaniu węgierskim) i z matki Joanny Krężelewskiej, zmarł w 1902 roku w Warszawie.

Po odbyciu studiów poświęcił się pracy pedagogicznej, był nauczycielem prywatnym w Kielcach i w Warszawie, uczył języka polskiego oraz literatury polskiej i powszechnej. Jednocześnie pracował jako literat, napisał wiele recenzji, studiów i szkiców historyczno- literackich, które ukazywały się począwszy od 1871 do 1902 roku w różnych czasopismach, np. "Niwie", "Opiekunie Domowym", "Gazecie Kieleckiej", "Przeglądzie Krytycznym", "Tygodniku Lwowskim", "Przeglądzie Tygodniowym", "Nowinach", "Prawdzie", "Kraju" oraz w księgach pamiątkowych na cześć Jeża i Orzechowskiej.

Razem z Danielem Glińskim przełożył dzieło Quineta "Nowy duch" (1881 r.), ze Stanisławem Czarnowskim - "Dzieje literatury polskiej" Włodzimierza Spasowicza. Natomiast wydanie drugie (1884 r.) i trzecie (1891 r.) ostatniego dzieła to efekt samodzielnej pracy translatorskiej Bema. Przetłumaczył także książkę Spasowicza "Życie i polityka margrabiego Wielopolskiego". Był autorem dwóch podręczników gramatyki polskiej "Zarys wykładu mowy polskiej według wskazówek językoznawstwa porównawczego", wyd. 1893 i "Jak mówić po polsku, czyli gramatyka polska w zarysie popularnym", wyd. 1889. Podręczniki te jednak nie zdobyły uznania ówczesnych krytyków. Natomiast znaczną popularność zyskała jego "Teoria poezji polskiej z przykładami w zarysie popularnym analityczno-dziejowym", wydana w Petersburgu w 1899 roku.

Antoni Bem językiem ojczystym posługiwał się doskonale, kochał go i uważał za skarb narodowy, potrafił wytykać uznanym stylistom wszelkie wykroczenia przeciw czystości językowej. Sam przez całe życie doskonalił swoje umiejętności i jako stylista może służyć za przykład dla krytyków literackich. W nauce historyczno-literackiej niektóre jego ustalenia zyskały trwałe miejsce.