Antonio Tarver
Z Wikipedii
| Antonio Tarver | |
| Pseudonim | Magic Man |
| Data i miejsce urodzenia | 21 listopada 1968 Orlando |
| Narodowość |  Stany Zjednoczone |
| Styl | leworęczny |
| Kategoria wagowa | półciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 30 |
| Zwycięstwa | 26 |
| Nokauty | 19 |
| Porażki | 4 |
| Remisy | 0 |
| No contests | 0 |
Antonio Deon Tarver (ur. 21 listopada 1968 w Orlando) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBC, IBF i WBA w kategorii półciężkiej (do 175 funtów), brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich w Atlancie w 1996.
Spis treści |
[edytuj] Kariera amatorska
Tarver jest dwukrotnym amatorskim mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii półciężkiej (1993 i 1995). Zdobył złoty medal na Mistrzostwach Świata w 1995 w Berlinie. Rok później, na igrzyskach olimpijskich w Atlancie, zdobył brązowy medal. W półfinale przegrał z późniejszym złotym medalistą, Wasilijem Żirowem.
[edytuj] Kariera zawodowa
Na zawodowstwo przeszedł w lutym 1997. Pierwszej porażki doznał w swojej 17 walce, 23 czerwca 2000 z Erikiem Hardingiem, w pojedynku eliminacyjnym IBF[1].
25 stycznia 2002 pokonał byłego mistrza świata WBA w kategorii średniej i IBF w kategorii półciężkiej, Reggie Johnsona[2]. Sześć miesięcy później wygrał przez techniczny nokaut w piątej rundzie w rewanżu z Erikiem Hardingiem[3].
26 kwietnia 2003 stoczył walkę o wakujące tytuły mistrza świata IBF i WBC. Jego rywalem był Montell Griffin, który już raz (w 1997) był mistrzem świata WBC. Tarver wygrał ten pojedynek jednogłośnie na punkty.
Tarver stracił swój mistrzowski pas już w następnej walce, 8 listopada 2003, przegrywając na punkty decyzją większości z Royem Jonesem Jr.[4].
15 maja 2004 doszło do walki rewanżowej obu pięściarzy. Tym razem lepszy okazał się Tarver, pokonując Jonesa Jr. przez techniczny nokaut już w drugiej rundzie[5]. Tym zwycięstwem Tarver zdobył pasy mistrzowskie WBC i WBA.
Pod koniec 2004 Tarver zrezygnował z pojedynku z oficjalnym pretendentem do tytułu i zdecydował się na walkę z Glenem Johnsonem, mistrzem IBF. W konsekwencji WBA i WBC odebrały mu tytuł mistrza. Tak samo w stosunku do Johnsona postąpiła IBF. Do pojedynku doszło 18 grudnia. Zwyciężył Johnson niejednogłośną decyzją na punkty[6]. Tarver zrewanżował się Jamajczykowi w czerwcu następnego roku, wygrywając w powtórrzonej walce, także na punkty[7].
1 października 2005 doszło do trzeciej walki z Jonesem Jr. Po raz drugi lepszy okazał się Tarver (wygrał zdecydowanie na punkty)[8].
W 2006 stoczył tylko jeden pojedynek - przegrał na punkty z Bernardem Hopkinsem, byłym mistrzem świata wszystkich czterech największych organizacji bokserskich w kategorii średniej[9].
9 czerwca 2007 pokonał decyzją większości na punkty boksera z Kosowa, Elvira Muriqi[10]. W drugiej walce w 2007 pokonał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie Amerykanina Dannego Santiago[11].
[edytuj] Rocky Balboa
Tarver wystąpił w filmie Rocky Balboa, gdzie zagrał Masona Dixona, przeciwnika Rocky'ego Balboa.
Przypisy
- ↑ Gregg, Steve: Harding Trounces Tarver In Twelve (en). The Boxing Times.
- ↑ Gregg, Steve: Tarver And Tackie Triumph In IBF Eliminators (en). The Boxing Times.
- ↑ Gregg, John: Tarver TKO's Harding in Five (en). The Boxing Times.
- ↑ Gregg, John: Jones Scores Majority Win Over Tarver (en). The Boxing Times.
- ↑ Gregg, John: Tarver Shocks Jones Crushes Boxing's Best In Two (en). The Boxing Times.
- ↑ Gregg, John: Johnson Edges Tarver In Light Heavy Showdown (en). The Boxing Times.
- ↑ Escobar, Luis: Tarver Tames Johnson Over Distance (en). The Boxing Times.
- ↑ Escobar, Luis: Tarver Easily Outpoints Gun Shy Jones (en). The Boxing Times.
- ↑ Houston, Graham: Bernard Hopkins W12 Antonio Tarver (en). Fightwriter.com.
- ↑ Houston, Graham: Antonio Tarver W12 (maj) Elvir Muriqi (en). Fightnews.com.
- ↑ Gregg, John: Tarver Hammers Out Santiago (en). The Boxing Times.
