Antygona (dramat)
Z Wikipedii
Antygona - tragedia Sofoklesa z roku 442 p.n.e.. Nazywana jest tragedią władzy i klasyfikowana jako chronologicznie ostatnia z cyklu trzech tragedii tebańskich (Król Edyp, Edyp w Kolonie, Antygona) opartych na mitach o tebańskim rodzie Labdakidów.
Po śmierci Edypa Polinejkes i Eteokles podzielili się władzą. Jednak wbrew umowie Eteokles po roku rządów nie przekazał tronu bratu. Polinejkes sprowadził obce wojska, aby odzyskać tron. Między braćmi rozpoczęła się walka o władzę, w której obaj zginęli. Władcą zostaje ich stryj Kreon. Kreon uznał Polinejkesa za zdrajcę i wydał zakaz grzebania jego zwłok. Eteoklesowi, przeciwnie został wyprawiony uroczysty pogrzeb. Siostra Eteoklesa i Polinejkesa - Antygona, przeciwstawiła się rozkazowi Kreona i pochowała zwłoki Polinejkesa. Spowodowało to ciąg tragicznych wydarzeń: Antygona zostaje skazana na śmierć przez apodyktycznego władcę Teb. Na wieść o tym jego syn Hajmon, który jest narzeczonym Antygony, jak i żona Kreona, Eurydyka popełniają samobójstwo. Kreon choć władca, traci najbliższych i zostaje sam z poczuciem winy. Staje się to dla niego największą karą. Przeciwstawieniem Antygony - symbolu buntu, śmiałości i odwagi, jest w dramacie Sofoklesa jej siostra - Ismena, która jest uosobieniem łagodności i pokory. Sofokles posługując się tymi dwiema postaciami, kreśli odwieczny konflikt romantyzmu, idealizmu i buntu z racjonalizmem, pragmatyzmem i pokorą.
[edytuj] Zobacz też:
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Artykuły w drugim numerze numerze czasopisma Teologia Polityczna poświęconym misji Bożej i ludzkiemu porządkowi (pliki PDF):
- Jerzy Axer, Antygona - pierwsza męczennica chrześcijańska [1]
- Martha Nussbaum, Antygona Sofoklesa: konflikt, spojrzenie i uproszczenie [2]
- Wojciech Chudy, Antygona - patos i ironia żywiołu politycznego [3]
- Dariusz Karłowicz, Kreon i Dionizos. O tragedii politycznego rozumu [4]