Jerzy Axer

Z Wikipedii

Jerzy Axer (urodzony 18 kwietnia 1946 r.), syn Erwina Axera, wybitnego polskiego reżysera teatralnego, wychowanego we Lwowie, i Bronisławy z Kreczmarów – warszawskiej rodziny, w której od pokoleń było wielu nauczycieli, dyrektorów szkół i wykładowców uniwersyteckich.

Spis treści 1 Kariera naukowa i tytuły 2 Członkostwo w towarzystwach naukowych 3 Zainteresowania naukowe 4 Publikacje 5 Działalność 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera naukowa i tytuły

• Magisterium - z zakresu filologii klasycznej, Uniwersytet Warszwski, 1969 r.
• Doktorat - tytuł naukowy doktora nadany na podstawie rozprawy doktorskiej: Georgius Ticinius - Humanista i Dyplomata, Uniwersytet Warszawski, 1972 r.
• Habilitacja - tytuł doktora habilitowanego nadany na podstawie rozprawy habilitacyjnej: Styl i kompozycja mowy Cycerona Pro Q. Comoedo (Wrocław, 1975 r., Warszawa, 1980 r.) oraz krytycznego wydania tej mowy (łac. Oratio pro Q. Roscio Comeodo) w Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, 1976 r.
• Profesura:
  • profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, 1977 r.
  • profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego i Akademii Teatralnej w Warszawie, 1986 r.

[edytuj] Członkostwo w towarzystwach naukowych

Członek z wyboru wielu towarzystw naukowych, polskich i zagranicznych, m.in. Polskiej Akademii Umiejętności (PAU), Polskiego Towarzystwa Filologicznego (PTF – prezes 1992-2001), Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (TNW), International Society for the History of Rhetoric (wiceprezydent 1997-1999, prezydent 1999-2001, past-president 2001-2003), Academia Europaea (Londyn), Academia Latinitati Fovendae (Rzym).

[edytuj] Zainteresowania naukowe

Początkowo zajmował się krytyką tekstu, przede wszystkim na przykładzie twórczości Cycerona. Od czasów studenckich łączył jednak latynistykę z zainteresowaniami historią nowożytną, w tym – teatrem jezuickim, dziejami dyplomacji, a także edytorstwem źródeł historycznych. Kieruje obecnie międzynarodowym programem edycji źródeł historycznych: Corpus epistularum Ioannis Dantisci, któremu patronuje International Union of Academies. Przedmiotem jego zainteresowania jest również obecność i funkcja tradycji antycznej w wielkich dziełach literackich – Jana Kochanowskiego, Adama Mickiewicza, Henryka Sienkiewicza. W jego twórczości naukowej ważną rolę odgrywa problematyka widowisk w świecie antycznym i nowożytnym. Interesują go także przemiany klasycznego kanonu w czasach najnowszych. Od lat dziewięćdziesiątych zajmuje się jednak przede wszystkim recepcją kultury antycznej w kulturach narodowych i regionalnych Europy Środkowowschodniej, kierując międzynarodowymi programami badawczymi, m.in. „Łacina w Polsce. Teksty literackie i dokumenty z Europy Środkowowschodniej” (z udziałem uczonych ukraińskich, białoruskich, litewskich, włoskich, niemieckich i polskich; wyniki programu opublikowane zostały w zeszytach naukowych Łacina w Polsce, t. 1-12, 1995-1998) oraz „Respublica Polonorum a Respublica Litteraria Europaea”, również z udziałem badaczy wschodnioeuropejskich. Ostatnio opublikował nowatorską koncepcję specyficznej recepcji antyku w tym regionie Europy.

[edytuj] Publikacje

Autor około 300 prac naukowych. Wybrana bibliografia:

• M.T. Cicero, Pro Roscio Comoedo, Bibliotheca Teubneriana, Leipzig 1976;
• The Style and Composition of Cicero’s Speech „Pro Roscio Comoedo”, Warszawa, 1980
• J. Joncre, Tragoedia Boleslaus Secundus Furens, Wrocław 1972;
• Georgii Ticinii ad Martinum Cromerum epistulae, Wrocław 1978;
• Georgii Ticinii ad principes Radziwiłł epistulae, Wrocław 1980;
• Polski dyplomata na papieskim dworze, Warszawa 1982;
• Españoles y polacos en la corte de Carlos V. Cartas del embajador Juan Dantisco (z A. Fontánem), Madrid 1994;
• J. Kochanowski, Dzieła wszystkie. T. 2: Treny (współautor komentarza), Wrocław 1983;
• Filolog w teatrze, Warszawa 1991;
• Z Rzymu do Rzymu (koncepcja i redakcja naukowa z M. Bokszczanin), Warszawa 2002;
• Rhetoric of Transformation (koncepcja i redakcja naukowa), Warszawa 2003;
• Łacina jako język elit (koncepcja i redakcja naukowa), Warszawa 2004;
• Présentation. Une République aux confins de l’Europe, w: Adam Mickiewicz, Les Slaves. Cours du Collège de France 1842, Paris 2005;
• The Classical Tradition in Central-Eastern Europe, w: Companion to the Classical Tradition, London 2007;
• Po co Sienkiewicz (koncepcja i redakcja naukowa wraz z T. Bujnickim), Warszawa 2007.

[edytuj] Działalność

Na fali ruchu pierwszej "Solidarności" został wybrany prodziekanem, a następnie dziekanem Wydziału Polonistyki UW (1980-87). Wkrótce potem (1991) utworzył w Uniwersytecie Warszawskim centrum interdyscyplinarnych badań humanistycznych – Ośrodek Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej na Uniwersytecie Warszawskim - OBTA UW (od roku 2008 Instytut Badań Interdyscyplinarnych „Artes Liberales”- IBI AL) i powołał organizacyjnie z nim związaną nową formę studiów humanistycznych – Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych (MISH UW, 1992) próbując stworzyć środowisko zdolne do łączenia wysokiej klasy badań naukowych z dydaktyką przywracającą między studentem a profesorem relacje mistrz – uczeń.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• OBTA UW
• MISH UW