Arsenio Erico
Z Wikipedii
Arsenio Pastor Erico Martínez (30 marca 1915 - 23 lipca 1977) - paragwajski napastnik, najlepszy strzelec w historii pierwszej ligi argentyńskiej. Uważany jest za najlepszego piłkarza w dziejach futbolu paragwajskiego.
Erico urodził się w stolicy Paragwaju Asunción. Karierę rozpoczął w miejscowym Nacionalu, a w pierwszym składzie klubu zadebiutował mając zaledwie 15 lat.
Na początku lat 30. Erico wchodził w skład drużyny piłkarskiej paragwajskiego Czerwonego Krzyża, która rozgrywała mecze na terenie Argentyny by zebrać fundusze na wojnę o Chaco. Z powodu toczonej wojny i różnych późniejszych perturbacji Erico nigdy nie zagrał w reprezentacji Paragwaju (choć wystąpił w niej jego mniej znany brat Adolfo Alfredo Erico).
Z powodu świetnej gry podczas meczów towarzyskich w wymienionym tournee, podpisał z nim zawodowy kontrakt klub Club Atlético Independiente. Erico zadebiutował w lidze argentyńskiej 6 maja 1934 roku w wyjazdowym meczu Independiente przeciwko Boca Juniors (remis 2:2) i swoją grą, a szczególnie świetnymi główkami, szybko dorobił się przydomku "skaczący diabeł". Mając 175 cm wzrostu w walce o górne piłki wygrywał ze znacznie wyższymi rywalami. Szczególnie często wytrącał głową piłkę z rąk bramkarzy. Obok tych cech wyróżniał się także wybitną techniką, dyblingiem oraz ponadprzeciętną sprawnością fizyczną.
Wkrótce jednak Erico nabawił sie choroby, która spowodowała długą przerwę w grze. Następnie w 1935 roku dwa razy złamał rękę. Po powrocie do zdrowia szybko przypomniał wszystkim o swoim talencie i poprowadził Independiente do mistrzostwa w 1938 i 1939 roku. Pod koniec swej kariery przeszedł do klubu Huracánu, gdzie w 1947 roku rozegrał 7 meczów i odszedł na piłkarską emeryturę.
Erico był królem strzelców trzy razy z rzędu - w 1937 (47 bramek), 1938 (43) i w 1939 (40). Jest strzelcem wszech czasów ligi argentyńskiej - w latach 1934-46 w 332 meczach zdobył 293 gole. Bliski pobicia jego wyczynu był jedynie Ángel Labruna, który zdobył w swojej karierze 292 bramki.
Arsenio Erico stanowił natchnienie dla wielkiego gracza argentyńskiego Alfredo Di Stéfano, który uważa go za jednego z największych piłkarzy wszech czasów, a na pewno najlepszego środkowego napastnika w dziejach światowego futbolu[1]. Erico zmarł w 1977 roku.
Spis treści |
[edytuj] Podsumowanie kariery
| Rok | Mecze | Bramki | Klub |
|---|---|---|---|
| 1934 | 21 | 12 | Independiente |
| 1935 | 18 | 22 | Independiente |
| 1936 | 26 | 21 | Independiente |
| 1937 | 34 | 47 | Independiente |
| 1938 | 30 | 43 | Independiente |
| 1939 | 32 | 40 | Independiente |
| 1940 | 30 | 29 | Independiente |
| 1941 | 27 | 26 | Independiente |
| 1942 | 3 | 0 | Independiente |
| 1943 | 29 | 17 | Independiente |
| 1944 | 26 | 12 | Independiente |
| 1945 | 30 | 20 | Independiente |
| 1946 | 19 | 4 | Independiente |
| 1947 | 7 | 0 | Huracán |
| Łącznie | 332 | 293 | - |
[edytuj] Literatura
- Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI: Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, str. 52-53
[edytuj] Przypisy
- ↑ *Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI: Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, str. 52-53
