Asercja (logika)

Z Wikipedii

Asercja – w logice i w analizie filozoficznej języka, uznanie jakiegoś zdania za prawdziwe.

Pojęcie asercji wprowadzone zostało do logiki przez Fregego, w jego Begriffsschrift (1879). Nie jest ono jednak uważane obecnie za pojęcie logiki formalnej, ale pragmatyki, będąc "uzaniem zdania za prawdziwe" (Frege), lub "przekonaniem" (Meinong).

W Traktacie logiczno filozoficznym (4.442), Ludwig Wittgenstein przedstawił krytykę symbolu asercji (|-) postulowanego przez Fregego jako pozbawionego znaczenia. Tak Wittgenstein, jak i m.in. Stanisław Leśniewski wykluczyli operację asercji z logiki formalnej; symbol ten dziś używany jest przede wszystkim dla oznaczenia dedukcji.

W latach 1918-1923, Frege zaprzestał postrzegania asercji jako części języka formalnego. Denis Vernant twierdzi, że prace Wittgensteina i Pierce'a pozwoliły na zrozumienie tego, że pojęcie asercji ma sens wyłącznie (lub przede wszyskim) w kontekście dialogicznym. Zaprzeczeniem asercji jest nie prosta negacja, ale denegacja, odrzucenie ^[1].

[edytuj] Przypisy

1. ↑ "The Limits of a Logical Treatment of Assertion", [in:] Daniel Vanderveken (ed.), Logic, Thought and Action, 2005, p. 267-288.