Auspicjum
Z Wikipedii
Auspicjum (łac. auspicium) – starożytny rytuał rzymski o korzeniach praindoeuropejskich mający na celu wywnioskowanie woli bogów z lotu wielkich ptaków drapieżnych, przede wszystkim orła, sępa oraz kilku innych gatunków, których identyfikacja jest sporna.
Auspicja znano też w Galii, Umbrii, Grecji oraz Azji Mniejszej, jednak najwięcej wiadomości o nich mamy od Rzymian. Jest też prawie pewne, że tylko Rzymianie opracowali wszystkie rytuały dotyczące auspicjum z drobiazgową dokładnością i ustalili ścisłe przepisy ich stosowania. Było to konieczne, ponieważ auspicja, sprawowane przez specjalną kastę kapłanów zwanych augurami, stanowiły pomost najściślej łączący ustrój republiki z religią państwową. Wszystkie niemal decyzje, jakie zapadały w republice, wszyscy wybrani urzędnicy, wszystko niemal wymagało przed wejściem w życie inauguracji, czyli potwierdzenia przez augurów i za pomocą auspicjów, że dane fakty są zgodne z wolą bogów.
Wbrew pospolitym mniemaniom, auspicja nie są wróżbami: tą drogą pytano bogów nie, czy np. bitwa zostanie wygrana, ale czy należy ją wydawać danego dnia. Odpowiedź mogła być twierdząca, przecząca lub nakazująca odłożenie decyzji na potem (na ogół na inny dzień).
Auspicja miały bardzo duże znaczenie w życiu Rzymian. Towarzyszyły wszystkim czynnościom państwowym. Szczególne znaczenia miały podczas inauguracji, czyli ogłoszenia początku sprawowania urzędu przez obywatela. Samo słowo inauguracja pochodzi od słowa augur, czyli miana kapłana dokonującego auspicjów. Na podstawie znaków wróżebnych orzekano, czy dzień nadaje się do pełnienia urzędów (dies fasti), czy też nie. System ten pozwalał nawet na blokowanie posiedzeń komicjów ludowych.
Ścisłe przestrzeganie tego wymogu utrzymało się przynajmniej do czasów II wojny punickiej. Po okresie schyłku za końcowych lat republiki auspicja zostały odnowione przez Augusta. Kres położyło im wprowadzenie chrześcijaństwa i zakaz uprawiania kultu pogańskiego w IV wieku n.e.
