Błona śluzowa

Z Wikipedii

Błona śluzowa, śluzówka (gr. mucosa) - wyściółka przewodów i jamistych narządów wewnętrznych mających kontakt ze środowiskiem zewnętrznym organizmu kręgowca. Składa się z dwóch zasadniczych warstw: nabłonka i pokrytej przezeń tkanki łącznej zwanej blaszką właściwą zawierającej naczynia krwionośne i limfatyczne, nerwy, często różne receptory, gruczoły czy mięśnie gładkie.

Błony śluzowe mają przede wszystkim funkcje ochronne w narządach, które wprowadzają środowisko zewnętrzne do środka organizmu (układ pokarmowy, układ oddechowy, drogi moczowe, układ rozrodczy), ale także rozliczne, w zależności od umiejscowienia, zadania własne, jak wchłanianie substancji odżywczych w przewodzie pokarmowym.

Funkcje ochronne i obronne śluzówek nie wynikają jedynie z ich fizycznej wytrzymałości, ale zależą także od odporności czynnej. Powszechnym zjawiskiem w śluzówkach jest tkanka limfatyczna, tak rozproszona jak i skupiona w grudkach chłonnych, zwana ogólnie tkanką limfatyczną związaną ze śluzówkami lub angielskim skrótem MALT (mucosa-associated lymphoid tissue). Szczególną cechą tej tkanki jest wytworzenie i podtrzymywanie tak lokalnej odporności, jak i lokalnej tolerancji na antygeny środowiska zewnętrznego występujące na tej śluzówce, ale wymagające zwalczania w innych częściach organizmu.