Biały Jar

Z Wikipedii

Biały Jar – jar w środkowej części Karkonoszy, w Sudetach Zachodnich.

Biały Jar – nisza niwalna przekształcona w jar o dnie głęboko wciętej półkolistej doliny podcinającej północne zbocze Równi pod Śnieżką. Powstała w wyniku zalegania przez długi czas zlodowaciałej pokrywy śnieżnej, podczas ostatniego zlodowacenia w plejstocenie. Od górnej krawędzi jaru na wysokości około 1350 m rozchodzą się w dół głębokie bruzdy szczelinowe, odsłaniające jasną zwietrzlinę granitową, od jasno szarej barwy wywodzi się nazwa jaru. Zbocza Białego Jaru porośnięte są kosodrzewiną. Rośnie tu wiele gatunków ziół. W Białym Jarze swoje źródło ma Złoty Potok.

[edytuj] Dodatkowe informacje

Biały Jar jest jednym z miejsc, w którym pokrywa śnieżna utrzymuje się najdłużej w Karkonoszach.
Zimą ze względu zagrożenie lawinowe szlaki turystyczne prowadzące przez Biały Jar są zamknięte.
20 marca 1968 roku w Białym Jarze na skutek zejścia lawiny zginęło 19 osób. Jest to największa tragedia lawinowa w Polsce. Czoło lawiny miało 15 m wysokości, 60 m szerokości, a długość 1 km. Wśród ofiar było 13 Rosjan, 4 Niemców z NRD oraz dwóch Polaków. Pięć innych osób objętych lawiną zdołało się uratować. Po tragedii powstało dużo plotek, że lawina nie zeszła samoistnie, lecz wywołali ją agenci jakiegoś wywiadu. Jednak badania naukowe i ekspertyzy dowiodły, że był to proces naturalny.
W dniu 22 marca 2008 roku około godziny 15:00 zeszła kolejna lawina wywołana przez przejeżdżającego tamtędy snowboardzistę. Była to największa lawina od 40 lat, czyli od tragedii z 1968 roku. Czoło lawiny miało od 15 do 20 m wysokości, a długość ponad 800 m. Akcja lawinowa trwała niemal dobę. Oprócz Grupy Karkonoskiej GOPR w akcji brała udział Horska Služba, Straż Pożarna, Straż Karkonoskiego Parku Narodowego. Zwłoki 26-letniego snowboardzisty znaleziono na głębokości 3 metrów pod powierzchnią czoła lawiny.