Biblioteka Pergamońska

Z Wikipedii

Biblioteka Pergamońska - największa po Bibliotece Aleksandryjskiej książnica starożytna w Pergamonie. Została założona przez króla Attalosa I Sotera w 2. połowie III wieku p.n.e. w Azji Mniejszej jako warsztat pracy dla artystów i uczonych gromadzących się przy dworze. Wspaniały gmach biblioteki zbudował Eumenes II. Ruiny biblioteki odsłoniły wykopaliska Karola Humanna w roku 1878. Biblioteka zajmowała cztery pomieszczenia, w tym jedno było zapewne skryptorium. Biblioteka nie posiadała czytelni (ówczesnym zwyczajem recytowano tekst na głos przechadzając się po krużganku). Zbiory klasyfikowano wg zasad ustalonych przez Kratesa z Mallos na podstawie Pinakes Kallimacha.

Ze względu na rywalizację między bibliotekami aleksandryjską i pergamońską władca Aleksandrii z II w. p.n.e., Ptolemeusz V Epifanes próbował zahamować wzrost tej Biblioteki poprzez ograniczenie eksportu papirusu. Wg Pliniusza Starszego król Pergamonu Eumenes II (195-158 p.n.e.) został zmuszony do szukania nowego materiału. Najprawdopodobniej właśnie w Pergamonie udoskonalono wtedy znacznie metody produkcji pergaminu, przez co stał się on jego ważnym ośrodkiem produkcji. Informacje Pliniusza nie są jednak potwierdzone, a Pergamon był wtedy najważniejszym ośrodkiem kultury helleńskiej, stąd może rozpowszechnienie przez Pergamon tego nowego podłoża.

Biblioteka istniała jeszcze w II w. n.e., mimo że w I w. p.n.e. ok. 200 tysięcy zwojów zabrał Antoniusz dla Biblioteki Aleksandryjskiej.

[edytuj] Źródło

• Barbara Bieńkowska, Książka na przestrzeni dziejów, Warszawa 2005, Wydawnictwo Centrum Edukacji Bibliotekarskiej, Informacyjnej i Dokumentacyjnej im. Heleny Radlińskiej, ISBN 83-88581-21-X