Bikiniarze

Z Wikipedii

Bikiniarze -młodzieżowa subkultura funkcjonująca w Polsce do końca lat 50. XX w. .

[edytuj] Etymologia nazwy

Słowo to określa polski odpowiednik amerykańskiego bitnika charakteryzujący człowieka nie stosującego się do "narzucanych" norm, buntującego się wobec rzeczywistości. W Polsce wraz z walką z szarą rzeczywistością PRL-u wchodziła również walka polityczna.
Samo hasło bikiniarz pochodzi od słowa bikiniarstwo po raz pierwszy użytego w Słowniku języka polskiego z 1956 r. pod redakcją Witolda Doroszewskiego. Etymologia nazwy wskazuje na bliski związek z atolem Bikini, od którego wziął nazwę także skąpy, bardzo kolorowy strój kąpielowy dla kobiet. Jak pisze Leopold Tyrmand w Dzienniku 1954 "bikiniarz" pochodził od krawatów, na których wyobrażony był wybuch bomby atomowej na atolu Bikini w 1946 roku.
Słowniki z przełomu lat 50. - 60. podawały następującą definicję bikiniarstwa: młody człowiek ubierający się ekstrawagancko, w sposób przesadnie modny wiążąc ją na przemian z słowem:

Bikini w znaczeniu egzotyki zbliżonej do cytowanego atolu,
lub bikini w znaczeniu stroju kąpielowego.

[edytuj] Charakterystyka

Wywodzili się ze środowiska przedwojennych fascynatów kultury jazzowej. Byli częścią ogólnoświatowego ruchu młodzieżowego powstałego na bazie ulicznej subkultury Amerykanów meksykańskiego pochodzenia i czarnego Harlemu tzw. zoot suits. W Wielkiej Brytanii ten ruch nazywał się teddy boys, we Francji i Belgii - zazous, w Rumunii - malagambiści, w ZSRR - styladzy, Czechosłowacji - Potapka, w Poznaniu - eki, w Krakowie - dżollerzy.

Cechą odróżniającą ich od reszty społeczeństwa było ekstatyczne umiłowanie muzyki jazzowej i kultury amerykańskiej. Przejawiało się w to w charakterystycznym ubiorze. Szerokiej marynarce (tzw. "na kilowatach"), wąskich spodniach, butach "na słoninie" - gumowej grubej podeszwie, fryzurze (tzw. "plerezie"), piratkach - jaskrawo kolorowych skarpetkach i kolorowym krawacie. Szczególnie upodobaną barwą był kolor czerwony. Władze PRL aktywnie zwalczały ten ruch młodzieżowy uważając go za przejaw kosmpolitycznych ciągotek i miłości do USA. Główną różnicą w stosunku do beatników było nastawienie na konsumpcjonizm.