Bitwa nad rzeką Volturno
Z Wikipedii
| Bitwa nad rzeką Volturno powstanie Garibaldiego |
|||||||||||||||||
| Data | 1 października 1860 | ||||||||||||||||
| Miejsce | rejon rzeki Volturno | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo powstańców | ||||||||||||||||
| Terytorium | Włochy | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Bitwa nad rzeką Volturno miała miejsce 1 października 1860 r. w trakcie powstania Garibaldiego we Włoszech.
Siły powstańców liczące 24 000 ludzi starły się z wojskami Burbonów w liczbie 25 000 ludzi dowodzonymi przez Franciszka II Burbona króla Sycylii. Bitwa zakończyła się zwycięstwem powstańców a pokonany przeciwnik zamknął się w Kapui i Gaecie.
[edytuj] Przed bitwą
Po zwycięstwie sprzymierzonych sił francusko-piemonckich pod Solferino (tzw. wojna sardyńska 1859), Garibaldi przystąpił do realizacji planów inwazji na Sycylię i południowe Włochy, w celu wypędzenia rządzących tam Burbonów i zjednoczenia całych Włoch. Inwazja zwana ,,pochodem tysiąca,, rozpoczęła się dnia 11 maja 1860 r. lądowaniem w zachodnio-sycylijskiej Marsali. Po stoczonych tu bitwach pod Calatafimi, Palermo i Milazzo, Garibaldi stał się panem całej Sycylii. Stąd skierował się w kierunku lądu stałego, gdzie nie napotkał żadnego oporu ze strony Burbonów. Na początku września wojska powstańcze weszły witane radośnie przez mieszkańców do Neapolu.
Siły Garibaldiego liczące początkowo 1000 ludzi wzrosły tymczasem do 24 000 powstańców, wśród których znajdowali się żołnierze piemonccy w cywilu oraz mieszkańcy Neapolu.
Tymczasem król Neapolu schronił się w oddalonej na północ twierdzy Gaeta, skąd planował wydanie decydującej bitwy Garibaldiemu i jego ,,czerwonym koszulom,,.
[edytuj] Bitwa
41 000 neapolitańskich żołnierzy w dniu 1 października rozpoczęło atak skierowany z linii rzeki Volturno, pomiędzy Maddaloni i Santa Maria Capua Vetere. Naprzeciwko 25 000 żołnierzy pierwszej linii (Neapolitańczyków, Szwajcarów i Bawarczyków) stanęło około 24 000 powstańców. Atak zaskoczył rebeliantów i wynik bitwy zdawał się być już przesądzony. Jednak obecność Gribaldiego wśród żołnierzy pierwszej linii, uspokoiła powstańców, którzy uporządkowali szyki i odparli atak neapolitańczyków. Ciężkie walki trwały przez cały dzień, a wyniki bitwy do końca był sprawą otwartą. Dopiero na krótko przed zachodem słońca oddział Czerwonych Koszul przypuścił decydujące uderzenie i zmusił przeciwnika do odwrotu. W starciu poległo 1600 powstańców a wielu było rannych.
[edytuj] Dalsze działania
Przeciwnik Garibaldiego minister Piemontu Cavour, prowadzący politykę liberalno-demokratyczną, wysłał wojska piemonckie na południe wydając im rozkaz zabezpieczenia terytorium Sabaudii. Na skutek sukcesów powstańczych, obawiał się jednak wybuchu niekontrolowanego zrywu sił rewolucyjnych i republikańskich we Włoszech. Cavour planował też nie dopuścić do marszu wojsk powstańczych na Rzym. Tymczasem wojska piemonckie w swoim marszu na południe zmuszone zostały do przejścia przez terytorium papieskie. W trakcie marszu pobiły one w bitwie pod Castelfidardo wojska papieskie dowodzone przez francuskiego generała Larmoriciere, zajmując niektóre tereny opaństwa kościelnego (z wyjątkiem Latium i Rzymu, które dopiero w roku 1870 wrócą pod panowanie Włoch).
Dnia 26 października 1860 r. doszło w Taeano (Neapol) do spotkania pomiędzy Garibaldim a królem Piemontu i Sardynii Viktorem Emanuellem II. Garibaldi pozdrowił władcę mianem nazywając go ,,królem Italii,, i przekazując mu królestwo obojga Sycylii. Tym samym tzw. druga włoska wojna o niepodległość została zakończona.
