Bitwa o Madryt

Z Wikipedii

Bitwa o Madryt - bitwa toczona w trakcie hiszpańskiej wojny domowej pomiędzy nacjonalistami oraz republikanami od października 1936 do marca 1939.

Bitwa o Madryt rozpoczęła się frontalnymi atakami sił generała Francisco Franco w skład który wchodziły Hiszpańskie Siły Kolonialne (większość Marokańskich), najemnicy z Legii Cudzoziemskiej oraz wojska nacjonalistów hiszpańskich. Republikanie, którzy mieli problemy ze zorganizowaniem stałych sił zbrojnych, utworzyli Armię Ludową i pospiesznie przygotowywali obronę stolicy. Obrońców Madrytu wsparły licznie przybyłe Brygady Międzynarodowe.

Ofensywa nacjonalistyczna została odparta na przedmieściach Madrytu, a walki przerodziły się w wojnę pozycyjną. Obie strony próbowały wyprzeć lub wedrzeć się w siły przeciwnika. Zimą front ustabilizował się około 10 km na północny-zachód od Madrytu. Walk na froncie zaprzestano aż do puczu pułkownika Casado w marcu 1939, wtedy to podzielone i walczące ze sobą nawzajem siły republikańskie zostały tak mocno zdezorganizowane, że Franco dostrzegł szansę i zaatakował. Madryt poddał się bez walki, co zakończyło ponad dwuipółroczne ataki na miasto.

Obrona Madrytu miała ważne znacznie w walkach w całej Hiszpanii, ponieważ siły republikańskie walczyły z wielkim poświęceniem w celu pomocy stolicy. Ten czynnik decydował o długości i zaciętości prowadzonych działań wojennych.

[edytuj] Wkład Polaków w obronie Madrytu

Dużą rolę w obronie Madrytu wnieśli Polacy walczący w batalionie imienia Jarosława Dąbrowskiego. Straty Polaków sięgały 1200 zabitych - była to prawie 1/3 strat poniesionych przez siły republikańskie.