Bitwa pod Tarczkiem
Z Wikipedii
Bitwa pod Tarczkiem – W marcu 1241 r., po styczniowej eskapadzie oraz po lutowych działaniach zaczepnych zakończonych zdobyciem przez Tatarów Sandomierza i zwycięskim starciem pod Turskiem Wielkim, ruszyły na Polskę główne siły armii mongolskiej. Pod Sandomierzem siły tatarskie rozdzieliły się na dwie grupy. Jedna, dowodzona przez Ordu lub Bajdara, licząca około 15 tys. ludzi, podążyła na zachód gdzie zwyciężyła siły polskie pod Chmielnikiem. Druga, w sile około 10 tys. dowodzona, jak podaje Długosz przez naczelnika Kajdana skierowała się na północ, w kierunku ziemi łęczyckiej i Kujaw. 19 marca oddział ten starł się z rycerstwem polskim na polach pod wsią Tarczek zadając Polakom kolejną klęskę. Jak donoszą podania wieś została później doszczętnie spalona a szlak przemarszu Tatarów znaczony był krwią i ogniem. Skierowany w stronę ziemi łęczyckiej i Kujaw oddział mongolski 1 kwietnia 1241 r. przybył do Krakowa i połączył się z siłami głównymi Ordu.
[edytuj] Literatura
- "Piastowie. Leksykon biograficzny" wyd. 1999 str. 397
- Wielka Historia Polski cz. do 1320, wyd. Pinexx 1999, s. 187-188
