Bitwa pod Valcour

Z Wikipedii

Bitwa pod Valcour wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Data	11 października 1776
Miejsce	Wyspa Valcour
Wynik	Taktyczne zwycięstwo Brytyjczyków, Strategiczne zwycięstwo Amerykanów
Terytorium	Prowincja Nowy Jork
Strony konfliktu Stany Zjednoczone Wielka Brytania Dowódcy Benedict Arnold Guy Carleton Siły 16 okrętów 750 marynarzy 30 okrętów 1,670 marynarzy Straty 80 zabitych lub rannych 120 w niewoli, 11 zatopionych statków 40 zabitych lub rannych 3 zatopione małe statki wojenne

Bitwa pod Valcour 11 października 1776 była bitwą morską, pomiędzy Brytyjczykami a Amerykanami jaka rozegrała się w przesmyku pomiędzy wyspą Valcour, a lądem stałym na jeziorze Champlain, w trakcie rewolucji amerykańskiej.

Bitwa określana jest mianem pierwszej bitwy w historii United States Navy. Pomimo, że wynikiem bitwy było zniszczenie wielu jednostek amerykańskich, uniemożliwiła ona Brytyjczykom rozłam trzynastu kolonii w przeciągu roku i przyczyniła się pośrednio do militarnej porażki Brytyjczyków w roku 1777 w kampanii na Saratogę.

Sytuacja strategiczna na froncie, nakazywała Brytyjczykom zajęcie twierdz kolonialnych Crown Point i fortu Ticonderoga, których zdobycie umożliwiałoby im w dalszej kolejności zaatakowanie kolonistów w dolinie Hudson River. W tym celu Anglicy wysłali swoje oddziały w odległości 150 kilometrów od doliny Sankt Lorenz. Ze względu na fatalną jakość dróg, żołnierzy zdecydowano się przetransportować drogą wodną po jeziorze Champlain. Większość mniejszych jednostek na tym jeziorze znajdowała się w rękach kolonistów, co bardzo utrudniało przeprawę Brytyjczykom. W związku z tym zdecydowali się oni na budowę silnej floty. Również Amerykanie rozpoczęli budowę jednostek zdolnych toczyć walki z okrętami wojennymi Anglików.

Budując okręty Brytyjczycy wykorzystali pracę swoich doświadczonych robotników i przetransportowanych z Wielkiej Brytanii konstrukcji. Dodatkowo rozebrali i następnie ponownie wodowali na jeziorze 180 tonowy okręt wojenny. Ostatecznie flota brytyjska w liczbie 30 jednostek była dwukrotnie większa od amerykańskiej.

Amerykanami dowodził Benedict Arnold, mający doświadczenie marynarskie, gdyż wcześniej był kupcem morskim w Connecticut. Zdecydował on roztropnie zaatakowanie Brytyjczyków w wąskim przesmyku koło stałego lądu, gdzie przewaga liczebna wroga nie mogłaby być swobodnie wykorzystana, a mniejsze umiejętności jego niedoświadczonych marynarzy nie odgrywałyby większej roli.

Bitwa nie szła Amerykanom po myśli, aż do zapadnięcia zmierzchu. Arnold polecił swojej flocie zepchnięcie przeciwnika w pobliże wybrzeża, gdzie dostać się ona miała pod ogień artylerii amerykańskiej z pobliskich fortów. Pogoda jednak nie sprzyjała Amerykanom, wobec czego Arnold wpłynął ze swoją flotą w płytkie wody Buttonmold Bay, które były niedostępne dla ciężkich jednostek brytyjskich. Po wpłynięciu do zatoki, ludzie Arnolda wylądowali z okrętów działa, proch i wszystkie użyteczne rzeczy, po czym na pieszo wycofali się w kierunku Crown Point.

Pomimo oczyszczenia jeziora z jednostek amerykańskich i pogorszeniu się pogody, komandor brytyjski Guy Carleton, nie miał innego wyboru jak przełożyć kolejne ataki na Crown Point oraz Fort Ticonderoga o cały rok.