Bitwa pod Zelą (47 p.n.e.)

Z Wikipedii

Bitwa pod Zelą (47 p.n.e.) to starcie mające miejsce w trakcie zmagań Rzymian z królem Pontu Farnakesem II (97-47 p.n.e.)

W roku 48 p.n.e. syn króla Pontu Mitrydatesa VI - Farnakes II po pokonaniu namiestnika Azji (prowincji rzymskiej) Domicjusza, napadł na część rzymskiego terytorium i sprzedał do niewoli jego mieszkańców. W roku następnym doszło do kampanii rzymskiej Cezara przeciwko Farnakesowi. Początkowo obie strony prowadziły wyłącznie rozmowy dyplomatyczne. Król Pontu opóźniał starcie, ponieważ uważał, że Cezar zmuszony będzie rozprawić się z resztą żołnierzy Pompejusza w północnej Afryce i nie mogąc dłużej czekać w końcu opuści Azję. Cezar przejrzał jego plan, miał jednak zaledwie 1 000 żołnierzy i musiał czekać na legion, który obiecał mu dostarczyć tetrarcha Galacji - Dejotarus.

2 sierpnia 47 r. p.n.e. obiecane wojsko przybyło do wodza, który natychmiast dał rozkaz do podjęcia ataku. Farnakes był jednak szybszy i zaszedł Cezara od stromej strony wzgórza, gdzie fortyfikacje nie zostały jeszcze ukończone. Pomysł przejścia stromego stoku wydawał się szalony, jednak odwaga żołnierzy młodego króla zdołała przezwyciężyć te przeszkodę. Po zażartej walce o losach bitwy zdecydował dopiero dowodzony przez zdobywcę Galii VI legion.

Ostatecznie Cezar odniósł zwycięstwo pod Zelą, a cała kampania trwała zaledwie 5 dni. Tę wojnę Cezar w liście wysłanym do Senatu podsumował trzema słowami: veni, vidi, vici (przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem). Pokonany Farnakes zbiegł na Krym, gdzie jeszcze tego samego roku zginął w walce z tamtejszym uzurpatorem.