Galacja

Z Wikipedii

Galacja (Galatia Proper, Gallatike, Gallogreacia). W starożytności kraina w centralnej Azji Mniejszej, położona wokół dzisiejszej Ankary, nazwana tak przez Rzymian od nazwy Galatów przybyłych w ten rejon w III w. p.n.e.

Przybyłymi był odłam celtyckiej armii Brennusa, która splądrowała w roku 279 p.n.e. Macedonię, Tesalię i Epir. Po klęsce zadanej Celtom w bitwie pod Lizymachią przez Antygona Gonatasa część wojowników z rodzinami (ok. 20 tys. ludzi) przeprawiła się do Azji Mniejszej. W 275 r.p.n.e. Antioch I Soter w wyniku zwycięskiej bitwy zepchnął Galatów na tereny, na których powstanie Galacja.

Celtycka Galacja nie miała jednolitej organizacji państwowej: tworzyły ją plemienne państewka Tektosagów, Tolistoagów i Trokmów. Napady Galatów na sąsiednie tereny zahamował w 240 p.n.e. król Pergamonu Attalos I. Słynne rzeźby przedstawiające pokonanych Galatów, znajdowały się na ołtarzu pergamońskim. W 189 r. p.n.e. konsul Gaius Manlius Vulso podporządkował Galatów Rzymowi. W wyniku kampanii Pompejusza w 64 p.n.e. rzymianie stworzyli z Galacji początkowo satelickie państwo rządzone przez miejscową dynastię, a po jej wygaśnięciu prowincję rzymską (Oktawian August w 25 r. n.e). Pierwszym tetrarchą, który otrzymał od Rzymian tytuł królewski był Dejotarus. Przez prawie 100 lat, do czasu podporządkowania sobie przez Rzym Pontu i Kapadocji Galacja była prowincją graniczną. Później, jako prowincja wewnętrzna graniczyła z Bitynią, Pontem i Kapadocją, Cylicją, Licją i Frygią. W 295 r. prowincja została podzielona na dwie części przez Dioklecjana. W okresie cesarstwa bizantyjskiego odzyskała polityczne znaczenie. W XI wieku Galacja została zdobyta przez Turków Seldżuckich a w XIV wieku stała się częścią państwa ottomańskiego.