Bitwa przy Moście Mulwijskim

Z Wikipedii

Bitwa przy Moście Mulwijskim 28 października 312 r. n.e.

Po śmierci Galeriusza w roku 311 r.n.e. o przejęcie całkowitej władzy nad cesarstwem Rzymskim ubiegać zaczęło się 4 cesarzy rzymskich: Konstantyn I Wielki, Maksencjusz (306-312), Maksymin Daja (308-313) i Licyniusz (308-324). Konstantyn w tym czasie panował w Galii i Brytanii. Maksencjusz, podobnie jak Konstantyn syn cesarza swoich praw dziedzicznych nie zamierzał regulować w drodze układów i starał się doprowadzić do konfrontacji zbrojnej. W roku 311 Konstantyn na czele 40 000 żołnierzy wkroczył do Italii. Maksencjusz na czele gwardii pretoriańskiej i dużo liczebniejszych oddziałów wojska oczekiwał go w pobliżu Rzymu.

Bitwa miała miejsce dnia 28 października 312 r. przy Moście Mulwijskim i zakończyła się zwycięstwem wojsk Konstantyna nad trzykrotnie liczniejszymi siłami Maksencjusza, który utonął w Tybrze. Po tym zwycięstwie Konstantyn stał się samodzielnym władcą cesarstwa na zachodzie.

Według przekazów przed bitwą Konstantyn miał wizję, która pozwoliła mu odnieść zwycięstwo. Koło południa miał on jakoby ujrzeć na niebie świetlisty krzyż z inskrypcją In hoc signum vincis, co znaczy "w tym znaku zwyciężysz". Tej samej nocy cesarzowi miała przed oczyma pojawić się postać Chrystusa, przepowiadającego zwycięstwo Konstantyna.

Zwycięstwo przy Moście Mulwijskim, które przypisywano interwencji Chrystusa, przyczyniło się do obrania przez Rzym polityki prochrześcijańskiej.