Bloodhound
Z Wikipedii
| Bloodhound | |
 Bloodhound |
|
| Inne nazwy | Chien de Saint-Hubert, Pies św. Huberta |
| Kraj patronacki | Belgia |
| Kraj pochodzenia | Anglia / Francja |
| Wymiary | |
| Wysokość | 64 - 70 cm (u psa), 58 - 66 cm (u suki) |
| Waga | ok. 48 - 54 kg (u psa), ok. 40 - 48 kg (suki) |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa VI, Sekcja 1, nr wzorca 84 |
| AKC | Hound |
| ANKC | Grupa 4 (Hounds) |
| CKC | Grupa 2 - Hounds |
| KC(UK) | Hound |
| NZKC | Hounds |
| UKC | Grupa 2 - Scenthound |
| Wzorce rasy | |
| • AKC • ANKC • CKC KC(UK) • NZKC • UKC |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Bloodhound - jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Znajduje się w podsekcji dużych psów gończych.
Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
Spis treści |
[edytuj] Rys historyczny
Nazwa Bloodhound skojarzeniowo wskazuje na psa pracującego "na farbie", czyli idącego za śladami krwi rannej ofiary, jednak wcześniejsza nazwa angielska "blooded hound" oznaczała psa "czystej krwi". Fakt ten znajduje potwierdzenie w historii tej rasy. Współczesne Bloodhoundy są potomkami w głównej linii psów św. Huberta, które przez wiele stuleci były hodowane w klasztorze w Ardenach, całkowicie izolowane od możliwości krzyżowania się z innym psami. Psy św. Huberta bezpośrednio wywodziły się od dawnych gończych psów celtyckich, które opaci, jako zapaleni myśliwi objeli swoją opieką. Aktualnie FCI nie rozróżnia psów św. Huberta i Bloodhoundów, przyjęło dla nich jeden wzorzec, który opisuje psa głównie w typie angielskim.
Istnieją przekazy piśmienne podające, że w XI wieku na Wyspach Brytyjskich istniały psy myśliwskie (bloodhoundy), które mieszano z psami przywiezionymi z kontynentu i wykorzystywano je jako niezrównanych tropicieli m.in. do pogoni za zbiegłymi więźniami. Tego typu psy posiadały głównie wyższe stany w społeczeństwie feudalnym.
[edytuj] Wygląd
[edytuj] Budowa
W roku 2001 wzorzec bloodhounda został zmodyfikowany, kładąc nacisk na użytkowe walory, współczesne psy są nieco lżejsze i sprawniejsze niż te hodowane u schyłku ubiegłego stulecia.
Za najbardziej typowe cechy rasy uważa się:
- charakterystyczną wąską głowę z wyraźnym guzem potylicznym i z pofałdowaną obfitą skórą (głowa samców jest mocniejsza, a skóra bardziej pomarszczona niż u suk)
- oryginalny, bardzo wydatny ruch, przypominający swingowanie. Obecny bloodhound nie jest już psem powolnym ani ociężałym, takie psy nie są pożądane w hodowli, która stawia na psa energicznego, szlachetnego, masywnego i kościstego ale nie limfatycznego.
[edytuj] Szata i umaszczenie
Krótka sierść. Umaszczenie rdzawobrązowe lub czarno-rdzawo-brazowe. Akceptowane są małe plamy w kolorze białym na ogonie, łapach i klatce piersiowej. Psy o maści płowej muszą mieć wyraźnie pigmentowany nos.
[edytuj] Zachowanie i charakter
W stosunku do obcych nieufny. W pracy jest uparty i zacięty. Dla znanych mu osób łagodny i serdeczny.
[edytuj] Użytkowość
Pies o nadzwyczaj czułym węchu i pasji poszukiwawczej, sprawdza się przede wszystkim jako znakomity sojusznik policji i służb ratowniczych, podczas gdy nie używa się go już do polowań, choć z powodzeniem startuje w konkursach myśliwskich dla tropowców. Jest pierwszą rasą, która została wykorzystana w służbach porzadkowych - miało to miejsce w roku 1805 w Anglii. Dziś bloodhoundy i ich krzyżówki są chętnie używane przez służby śledcze w wielu krajach, przede wszystkim w Wielkiej Brytanii i USA. Sprawdza się także w programach terapii kontaktowej z udziałem zwierząt.
[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja
Wymaga sporej dawki ruchu.
[edytuj] Popularność
Bloodhound cieszy się dużą popularnością w USA. W Polsce występuje nielicznie.
[edytuj] Ciekawostki
W USA Bloodhound zainspirował[potrzebne źródło] m.in. Walta Disneya do stworzenia postaci psów Pluto i Goofy, a także autorów programu społecznego zapobiegającego przestępczości i adresowanego do młodzieży i dzieci. Postać bloodhounda McGruffa towarzyszy od dzieciństwa już kilku pokoleniom młodych Amerykanów. Bloodhound sprowadzony do Polski w średniowieczu jest przodkiem ras gończych : ogara i gończego polskiego.
[edytuj] Literatura
- Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003
- Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom II, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2001
