Bogumiła Wander
Z Wikipedii
Bogumiła Wander (ur. 7 października 1943 w Kaliszu) – polska spikerka i prezenterka Telewizji Polskiej, jedna z najbardziej rozpoznawalnych twarzy, ikon telewizji w czasach PRL. Ceniona za profesjonalizm, elegancję i nienaganną dykcję. Jest absolwentką wydziału historii Uniwersytetu Łódzkiego i dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim.
Rozpoczynała karierę w Łódzkim Ośrodku TVP, do którego trafiła w drodze konkursu organizowanego pod koniec lat 60. W krótkim czasie dostrzeżono jej talent oraz urodę i "ściągnięto" ją do centrali w Warszawie. Od połowy lat 70. XX wieku zapowiadała na żywo programy w TVP 1 i TVP 2, a po zróżnicowaniu obu anten w latach 80. pozostała w TVP 1. W latach 1979 przerwała pracę w telewizji, wyjeżdżajac z mężem do Brukseli. Powróciła po zniesieniu stanu wojennego. Zajęła się wtedy również produkcją telewizyjną o tematyce artystycznej i przygotowaniem cyklicznego magazynu baletowego Życie na pointach. W 1987 r. wzięła udział w realizacji filmu Barbary Sass pt. W klatce grając w epizodzie samą siebie.
Wyreżyserowała dwa telewizyjne filmy dokumentalne:
- 1997: Conrad Drzewiecki o sobie. To nie ja, to taniec – realizacja i scenariusz Bogumiła Wander, zdjęcia Grzegorz Szczygielski, produkcja TVP 1,
- 1998: Andrzej Strumiłło. A-4 dziennik rysowany – reżyseria i scenariusz Bogumiła Wander, zdjęcia Grzegorz Szczygielski, produkcja TVP 1.
Pracowała na stanowisku prezentera najdłużej ze "starej gwardii" spikerów telewizyjnych, bo aż 35 lat do roku 2002. Prowadziła także wiele dużych imprez, m.in. Krajowy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu czy festiwal w Sopocie.
Prywatnie jest żoną Krzysztofa Baranowskiego. Interesuje się literaturą, wiedzą o świecie, podróżami. Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich pracując w jego zarządzie warszawskim.
