Bogusław Kożusznik

Z Wikipedii

Bogusław Kożusznik (ur. 29 stycznia 1910 r., zm. 9 lipca 1996 r.) – polski lekarz, prof. medycyny, działacz polityczny i społeczny.

Urodzony na Zaolziu, studiował medycynę w Pradze czeskiej. Do 1939 r. był lekarzem górniczym w szpitalu górniczym w Petrzkowicach (dzielnica Ostrawy), potem na stanowisku dyrektora szpitala zakaźnego w Karwinie. Po włączeniu Zaolzia do Polski występował w obronie lekarzy narodowości czeskiej urodzonych na tych ziemiach, którym nakazano je opuścić w ciągu 48 godzin.

Podczas II wojny światowej był ochotnikiem w wojsku polskim. Po klęsce kampanii wrześniowej, przez Litwę, Łotwę, Szwecję, Norwegię i Anglię, dotarł do obozu polskiego we Francji. Następnie w Wielkiej Brytanii, gdzie współtworzył rządową administrację polską na uchodźstwie, (był m.in. szefem służb medycznych marynarki wojennej). W 1945 r. wrócił do Polski, gdzie włączył się w tworzenie struktur służby zdrowia (zwłaszcza inspekcji sanitarnej). Dzięki niemu do Polski po raz pierwszy sprowadzono w tym czasie znaczne ilości penicyliny.

Wiceminister zdrowia (1946-1959), poseł Sejmu Ustawodawczego (1947-1952), Główny Inspektor Sanitarny Polski (1955-1959). Był profesorem Akademii Medycznej i Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie. Uczestniczył z ramienia Polski w pracach powołujących do życia Światową Organizację Zdrowia WHO (wziął udział w inaguracyjnym posiedzeniu i uczestniczył przez lata w jej pracach). Przez 20 lat był też przewodniczącym Polskiego Komitetu Współpracy z Funduszem Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci (UNICEF), a w latach 1957-1979 wiceprzewodniczącym Rady Zarządzającej UNICEF.

Był ponadto działaczem Państwowej Rady do spraw Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej oraz prezesem Rady Naczelnej Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej i Towarzystwa Sztuk Pięknych.