Bolesław Hanicz-Boruta

Z Wikipedii

Bolesław Boruta psued. Hanicz (ur. 11 września 1906 w Radomsku, zm. 1976) – oficer polskiego podziemia w II wojnie światowej.

Przed wojną działał w organizacjach lewicowych, przede wszystkim Komunistycznym Związku Młodzieży Polskiej. Za działalność w ruchach komunistycznych został usunięty z wojska, był też dwukrotnie aresztowany. Podczas II wojny światowej działał w ruchu oporu, posługując się pseudonimami Rawski i Hanicz. Walczył w Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej, gdzie objął dowództwo 85 plutonu. W 1943 roku przeszedł do Gwardii Ludowej, od października wszedł w skład sztabu tej organizacji. Dowodził jednostkami Gwardii Ludowej w powiecie radomszczańskim, od 27 lutego 1944 roku był szefem sztabu 9 Częstochowsko-Piotrkowskiego Okręgu Armii Ludowej. W maju został dowódcą tego okręgu od września dowodzil dowodził także 3 Brygadą Armii Ludowej im. Józefa Bema.

Brał udział w licznych akcjach zbrojnych, m.in, w bitwie pod Ewiną, która rozegrała się w dniach 11-12 września 1944 roku.

Po wojnie walczył przeciwko partyzantce ukraińskiej na południowym wschodzie Polski. W okresie stalinowskim przez kilka lat był więziony pod fałszywymi zarzutami. Zwolniony z więzienia, a w 1956 roku zrehabilitowany.

Bolesław Hanicz-Boruta został odznaczony Krzyżem Grunwaldu III klasy, a także odznaczeniem nadanym przez Radę Państwa NRD Medaille fur Kampfer gegen den Faschismus 1933-1944.

[edytuj] Bibliografia

• Ryszard Nazarewicz, Bój Armii Ludowej pod Ewiną
• Bolesław Hanicz-Boruta, Wspomnienia dowódcy III Brygady AL, Łódź 1973