Dyskusja:Bolesław Wieniawa-Długoszowski
Z Wikipedii
- Formalnie był przez jeden dzień Prezydentem RP - decyzja o jego nominacji ukazała się bowiem w Monitorze. Anonim ?
- Formalnie przez jeden dzień "następca prezydenta RP na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju" Azymut 11:51, 5 cze 2006 (CEST)
Spis treści |
[edytuj] Nazwisko pierwszej żony Wieniawy...
brzmi ono Calvas, nie jak błędnie napisano Glavas.
[edytuj] sprostowanie
Bolesław Wieniawa-Długoszowski nie był generałem brygady, lecz generałem dywizji, awans otrzymwał równocześnie z odejściem z wojska w roku 1938 tzn. równocześnie z nominacją na ambasadora w Rzymie.
[edytuj] DW
- Przekazano do rozpatrzenia na Portalu Wojsko AndrzejzHelu (dyskusja) 00:35, 13 lut 2007 (CET)
[edytuj] Prezydent
Formalnie rzecz ujmując Wieniawa był prezydentem przez jeden dzień. Zgodnie z postanowieniami konstytucji, gdyby prezydent trwale nie mógł sprawować urzędu, jego wyznaczony następca automatycznie przejmuje jego obowiązki i funkcję. Ponieważ Mościcki był internowany i nie mógł sprawować urzędu (a wiadomym było, iż Rumuni nie wypuszczą go jako wciąż urzędującego prezydenta), a Rydz też był internowany, Wieniawa (który miał swobodę ruchów), automatycznie i formalnie zostawał, jeżeli nie zaprzysiężonym to p.o., prezydentem. I dlatego winien być umieszczony na liście, choćby z odpowiednią notą. Darth Kalwejt 01:00, 28 maja 2007 (CEST)
Zarządzenie o powołaniu Wieniawy na następcę Prezydenta zostało ogłoszone w "Monitorze Polskim" z 25 września 1939 r. - od tej daty de iure Długoszowski był Prezydentem (zresztą kardynał Hlond tak się do niego zwrócił w odpowiedzi na propozycję Wieniawy, by został Premierem Rządu Polskiego w Paryżu).
Zarządzenie Mościckiego wyznaczające na następcę Prezydenta RP Raczkiewicza i uchylające zarządzenie z 17 września 1939 r. o następstwie Długoszowskiego zawierało m.in. taką treść: "Z chwilą ogłoszenia niniejszego zarządzenia - zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dn. 17 września 1939 r. o wyznaczeniu generała Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego na następcę Prezydenta Rzeczypospolitej traci moc obowiązującą". To zarządzenie ukazało się w "Monitorze Polskim" z dnia 29 września 1939 r. Tak więc od 25 września 1939 r. do 29 września 1939 r. Wieniawa był następcą Prezydenta Rzeczypospolitej i jako Prezydent zaproponował Prymasowi Polski funkcję Premiera. Czyli nasz Wieniawa był Prezydentem 4 dni, a nie 1 czy 2 dni.
Kuraś
[edytuj] Źródła
Jeśli ktoś interesuje się życiorysem Pułkownika Wieniawy-Długoszowskiego, prócz wymienionej już książki Jacka Marii Majchrowskiego "Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Zarys biografii" (wydanej również pod tytułem "Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej", Warszawa 1993), polecam następujące książki o tym szlachetnym polskim kawalerzyście:
Witold Dworzyński, "Wieniawa. Poeta, żołnierz, dyplomata", Warszawa 1993,
Wojciech Grochowalski, "Ku chwale Wieniawy", Łódź 2001,
Waldemar Łysiak, "Wyspy bezludne", wyd. II, Warszawa 1994, (wyspa 10. pt. "Bolek ostatni"),
Marian Romeyko, "Wspomnienia o Wieniawie i o rzymskich czasach", Warszawa 1990,
Szuflada generała Wieniawy. Wiersze i dokumenty. Materiały do twórczości i biografii Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego, wybór dokumentów Elżbieta Grabska i Marek Pytasz, komentarz i opracowanie tekstów Marek Pytasz, Warszawa 1998,
Mariusz Urbanek, Wieniawa - szwoleżer na pegazie, Wrocław 1991,
Tadeusz Wittlin, Szabla i koń. Gawęda o Wieniawie, Warszawa 2003,
Mariusz Wołos, Generał dywizji Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Biografia wojskowa, Toruń 2000.
Nota bene, to jakiś dziwny przypadek, bo wszyscy autorzy książek o Wieniawie, jakie mam w zbiorze, a wymienieni powyżej, mają w imiona lub nazwiska zaczynające się na W lub M (odwrócone W).
Kuraś
[edytuj] Anegdoty
Proponuję, by dodać w tekście rozdział/część poświęconą anegdotom, różnym historiom z życia Wieniawy.
Jedną z moich ulubionych jest ta:
„W Mroczkowie koło Opoczna, we dworze u zaprzyjaźnionych z Długoszowskimi Państwa Libiszowskich, także herbu Wieniawa, odbywał się latem wieczorowy raut na świeżym powietrzu, nad stawem. Wszyscy ubrani byli wieczorowo. Ponieważ dzieci wiedziały, że pan generał lubi się bawić z nimi, więc starszy syn Państwa Libiszowskich, ok. 10-letni wtedy, zapytał Wieniawę: – Czy to prawda, że wujek spełnia prośby dzieci? – Tak, oczywiście, spełniam prośby dzieci – odparł wujek Długoszowski. – I gdybym miał jakieś życzenie, to wujek je by spełnił? – Tak, powiedziałem przecież, że nie odmawiam dzieciom. – To niech wujek wejdzie dla nas do stawu! – padło życzenie. Wieniawa wszedł bez namysłu do stawu ku uciesze dzieci i zdziwieniu dorosłych. Zapytał chłopca po chwili, czy już może wyjść, bo garnitur robi mu się coraz cięższy. Chłopiec zezwolił i Wieniawa ociekający wodą wyszedł ze stawu. Wtedy przerażony chłopiec zapytał: – Dlaczego wujek to zrobił, ja przecież żartowałem. A wujek odparł mu: – Dałem ci słowo, że spełnię twoje życzenie. Nie mogłem postąpić inaczej. Zapamiętaj na całe życie, jeżeli dasz komuś słowo, że coś zrobisz, zrób to honorowo, choćby bardzo bolało”. (W. Grochowalski, „Ku chwale Wieniawy”, Łódź 2001).
Kuraś
