Bracia Apostolscy
Z Wikipedii
Bracia Apostolscy (inne nazwy: dolcyniści, pseudoapostołowie) to grupa religijna chrześcijańska, głosząca powrót Kościoła do "ewangelicznego ubóstwa", istniejąca w północnych państwach włoskich w XIII i XIV w.
Grupa powstała w 1260 i inspirowała się ideami św. Franciszka z Asyżu, który głosił ubóstwo. Założycielem grupy był Gerard Segarelli-wędrowny kaznodzieja z wioski koło Parmy, który wiele lat poświęcił służbie ubogim. Jego zwolennicy wyznawali skrajne wyrzeczenie, do tego stopnia, że nie nosili ze sobą nawet zapasu pożywienia.
Początkowo tolerowana, wkrótce grupa zaczęła budzić podejrzenia, a w 1285 została potępiona przez papieża Honoriusza IV jako "heretycka". Od lat 90. XIII w. była tępiona przez inkwizycję: w 1300 Segarelli został żywcem spalony na stosie. Po jego śmierci grupą zaczął kierować Dulcyn, który w dwóch pismach, napisanych w latach 1300-1303, potępił Kościół rzymskokatolicki, nazwany "Babilońską Nierządnicą"; pisał, że powinni zostać zabici: wszyscy dostojnicy Kościoła i pozostały kler, od najniższego do najwyższego w hierarchii, jak również mnisi i mniszki... wszyscy zakonnicy i zakonnice dominikańscy i franciszkańscy... a także papież Bonifacy VIII. Tropiony przez inkwizycję Dulcyn schronił się wraz z grupą zwolenników na szczycie góry i przez prawie 2 lata odpierał ataki. Dopiero w marcu 1305 został pokonany, przy czym zabito kilkuset Braci Apostolskich. Dulcyn i 140 jego zwolenników zginęli w więzieniu w strasznych torturach.
