Bractwo Świętego Łukasza
Z Wikipedii
Bractwo św. Łukasza - grupa artystyczna, powstała w 1925 i działająca do 1939. Założyli je uczestnicy pierwszego pleneru w Kazimierzu Dolnym: prof. Tadeusz Pruszkowski i jego studenci z warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych - Jan Gotard, Aleksander Jędrzejewski, Edward Kokoszko, Antoni Michalak, Janusz Podoski, Mieczysław Schulz, Jan Wydra i Jan Zamoyski; później dołączyli: Bolesław Cybis, Eliasz Kanarek i Czesław Wdowiszewski, a następnie: Bernard Tadeusz Frydrysiak, Jeremi Kubicki i Stefan Płużański.
Artyści grupy nawiązywali do wzorów malarstwa z XVI i XVII w. Malowali kompozycje historyczne, pejzaże, portrety, sceny rodzajowe i biblijne. W lutym 1928 w Zachęcie otwarta została pierwsza wystawa Bractwa, która wzbudziła skrajne reakcje. Grupa znana była z malowniczego trybu życia na plenerach w Kazimierzu Dolnym.
Pomimo krytyki, otrzymywali wielkie zamówienia państwowe na dekoracje wnętrz, m. in. statków MS Piłsudski (1934) i MS Batory (1939) oraz Wojskowego Instytutu Geograficznego w Warszawie (1935).
Na zlecenie Komitetu Organizacji Polskiego Pawilonu na Światową Wystawę w Nowym Jorku w 1939 jedenastu malarzy Bractwa namalowało siedem obrazów (o wym. 120 x 200 cm)przedstawiających najważniejsze wydarzenia z historii Polski; inicjatorem przedsięwzięcia był minister Józef Beck.
Z niewyjaśnionych dotychczas przyczyn, obrazy te znajdują się obecnie w bibliotece jezuickiej uczelni Le Moyne College w Syracuse w USA.
Źródło: Spotkania z zabytkami nr 11/2007.
