Antoni Michalak
Z Wikipedii
Antoni Michalak , ur. w 1899 (lub 1902) w Kozłowie Szlacheckim (pow. Sochaczew), zm. w 1975 w Kazimierzu Dolnym, wybitny przedstawiciel sztuki sakralnej w polskim malarstwie międzywojennym, znakomity portrecista i rysownik.
Naukę rozpoczął w gimnazjum w Warszawie. Na wskutek niezwykłych wydarzeń na początku I wojny światowej znalazł się w sierocińcu Odessie. Tam w latach 1915-1918 uczył się rysunku, jego mecenaskami były rosyjskie księżne - Dołgorukowa i Szczerbatowa. Po powrocie do Polski kontynuował naukę u Jana Kauzika i Miłosza Kotarbińskiego w warszawskiej Szkole Rysunkowej. W okresie 1919-1925 studiował (z przerwą w latach 1920-1922, walczył podczas wojny polsko-sowieckiej ) w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego, Konrada Krzyżanowskiego i Tadeusza Pruszkowskiego. W 1925 wyjechał do Paryża na roczne stypendium, jako dowód uznania za pracę dyplomową Bajka o szczęśliwym człowieku. W 1926 zwiedził Włochy i Austrię, od 1928 osiadł w Kazimierzu Dolnym. W 1933 przeniósł się do Lwowa, gdzie uczył w Państwowej Szkole Technicznej. Od 1939 mieszkał stale w Kazimierzu Dolnym.
Po wojnie pracował przy konserwacji zabytków Wrocławia. W latach 1948- 1969 był profesorem rysunku, malarstwa i technik plastycznychKUL.
W 1925 był współzałożycielem Bractwa Św. Łukasza. Uprawiał malarstwo religijne (przyniosło mu dużą sławę ), portretowe oraz ścienne. Brał udział w wystawach we Francji, Holandii, Niemczech, USA i Wielkiej Brytanii.
Ojciec malarza Janusza i architekta Tadeusza, dziadek malarza Jana Seweryna.
- Źródło: Mój Kazimierz, Michał Derecki, Lublin 1999
