Budionowka

Z Wikipedii

Budionowka (z ros. будёновка) – nakrycie głowy używane w Armii Czerwonej.

7 maja 1918 roku rozkazem Narodowego Komisarze ds. Wojny RFSRR ogłoszono konkurs na nowe umundurowanie dla żołnierzy Armii Czerwonej. 18 grudnia 1918 roku konkurs rozstrzygnięto, wybierając projekt, który był de facto połączeniem dwóch (być może i więcej) krojów i motywów. Budionowka przypomina więc hełmy ruskich wojów średniowiecznych (forma spiczasta). Ponieważ jest nakryciem głowy typowo zimowym ma także, znane z innych rosyjskich czapek, odwijane nauszniki.

W początkowym okresie była nazywana "bogatyrką", ostatecznie jednak została nazwana na cześć dowodzących armii, na wyposażenie których czapki wprowadzono jako pierwsze, tj. Michaiła Frunze oraz Siemiona Budionnego. Nazywano je więc "frunzetkami" lub "budionowkami". Ta ostatnia nazwa przyjęła się najlepiej i przetrwała do czasów współczesnych.

Istnieje także alternatywna wersja pochodzenia czapki. Według niej, budionowka była produkowana w Rosji już w czasie pierwszej wojny światowej, jednak nie została dostarczona na front i przeleżała w magazynach armii carskiej. Według zamysłu miała być ona używana jedynie podczas parad wojskowych, gdzie spiczasta forma miała symbolizować ciągłość armii pochodzących od ruskich wojów XII i XIII w.

Obecnie budionowka stała się obiektem pożądania kolekcjonerów. Jest także popularną pamiątką, sprzedawaną w Rosji w miejscach często odwiedzanych przez turystów (np. okolice Pałacu Zimowego w Sankt Petersburgu).