Carl Friedrich von Weizsäcker
Z Wikipedii
Carl Friedrich Freiherr (Baron) von Weizsäcker (ur. 28 czerwca 1912, Kilonia – zm. 28 kwietnia 2007, Söcking) - niemiecki fizyk i filozof. Był ostatnim żyjącym członkiem grupy pracującej nad bronią atomową dla III Rzeszy. Twórca wzoru Weizsäckera, odkrywca tzw. cyklu węglowego.
Urodził się w Kilonii, jako syn dyplomaty Ernsta von Weizsäcker. Jego młodszym bratem jest Richard von Weizsäcker, późniejszy prezydent RFN i zjednoczonych Niemiec. Jego synem jest Ernst Ulrich von Weizsäcker.
W latach 1929-1933 Weizsäcker studiował fizykę, matematykę i astronomię w Berlinie, Getyndze i Lipsku, był uczniem Wernera Heisenberga i Nielsa Bohra. W 1933 uzyskał doktorat, w 1936 habilitował się. W latach 1942-1944 wykładał fizykę teoretyczną w Strasburgu. W latach 1946-1957 pracował jako kierownik działu w Instytucie Maxa Plancka w Getyndze. W latach 1957-1969 wykładał filozofię na uniwersytecie w Hamburgu. W latach 1970-1980 kierował Instytutem Maxa Plancka.
W czasach Trzeciej Rzeszy uczestniczył w badaniach niemiecką bronią atomową. W 1945 roku został internowany w Wielkiej Brytanii.
W 1989 został laureatem prestiżowej Nagrody Templetona.
[edytuj] Twórczość
- 1943 - Zum Weltbild der Physik
- 1948 - Die Geschichte der Natur
- 1957 - Atomenergie und Atomzeitalter
- 1963 - Bedingungen des Friedens
- 1964 - Die Tragweite der Wissenschaft
- 1969 - Der ungesicherte Friede
- 1971 - Die Einheit der Natur ("Jedność przyrody", wyd pol. 1978)
- 1977 - Das Garten des Menschlichen
