Carlos Castaneda

Z Wikipedii

Carlos Castaneda (ur. 25 grudnia 1925^[1]w Cajamarca, Perú, zm. 27 kwietnia 1998) – antropolog amerykański, autor serii kontrowersyjnych książek opisujących jego naukę szamanizmu (starożytna toltecka magia) wśród Indian z Meksyku.

W 1960 miał on spotkać szamana z plemienia Yaqui o imieniu don Juan Matus. Jego doświadczenia z don Juanem rzekomo stały się inspiracją do napisania książek, z których jest znany. Twierdził, że odziedziczył po don Juanie pozycję naguala, przywódcy grupy widzących. Terminu nagual używał również jako określenia tego co jest niepoznawalne, nieznane i niemożliwe do poznania; twierdził, że dla jego grupy widzących don Juan był w pewnym sensie połączeniem z niepoznawalnym. Zwrot nagual jest używany przez antropologów jako określenie szamana czy czarownika, który jest zdolny do zmiany kształtów lub przybrania formy zwierzęcej, a także do określenia formy w jaką szaman może się przekształcić.

Prace Castanedy zawierają opisy paranormalnych lub magicznych doświadczeń, kilkunastu technik psychologicznych, tolteckich rytuałów magicznych, szamanizmu oraz doświadczeń z psychoaktywnymi narkotykami (np. pejotl). Prace Carlosa Castanedy zostały sprzedane w 8 milionach egzemplarzy, przetłumaczono je na 17 języków, w tym polski.

Spis treści 1 Biografia 2 Twórczość 3 Linki zewnętrzne 4 Przypisy

[edytuj] Biografia

Castaneda twierdził, że urodził się w São Paulo w Brazylii w dzień Świąt Bożego Narodzenia 1931 roku. Dokumenty imigracyjne pokazują jednak, że urodził się sześć lat wcześniej w Cajamarca w Peru. Zanglicyzował swoje nazwisko zmieniając "ñ" (w Castañeda) na "n". Przeprowadził się do USA we wczesnych latach 50. i stał się obywatelem w 1957. Studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA) (B.A. 1962; Ph.D. 1970).

Castaneda napisał dwanaście książek i kilkanaście prac akademickich szczegółowo opisujących jego doświadczenia z Indianami Yaqui zamieszkującymi części centralnego Meksyku. Jego trzy pierwsze książki, Nauki Don Juana, Odrębna Rzeczywistość i Podróż do Ixtlan zostały napisane, podczas gdy Castaneda był studentem antropologii w UCLA. Napisał te książki traktując je jako dziennik badań opisujący jego terminowanie u tradycyjnego szamana o imieniu don Juan Matus. Castaneda otrzymał swoje tytuły magistra i doktora za prace opisane w tych książkach.

Jego praca została skrytykowana przez środowisko akademickie i jest postrzegana jako wysoce podejrzana jeśli spojrzeć na nią przez pryzmat tradycyjnej antropologicznej pracy w terenie. Wielu próbowało szukać potwierdzenia prac Castanedy w jego osobistej historii oraz w historiach jego uczniów. Przeciwnicy twierdzą, że Castaneda pisał w stylu alegorycznym charakterystycznym dla wielu rdzennych kultur indiańskich.

Najbardziej kontrowersyjnym aspektem jego pracy są opisy używania roślin psychodelicznych jako środków pomagających w osiąganiu odmiennych stanów świadomości. W swoich dwóch pierwszych książkach Castaneda pisze, że ścieżka wiedzy wymaga użycia silnych lokalnych roślin takich jak pejotl czy datura (bieluń). W swojej trzeciej książce Droga do Ixtlan stwierdza, że don Juan użył na nim tych roślin, aby pokazać, że doświadczenia będące poza tymi znanymi z codziennego życia są prawdziwe i namacalne.

Później Castaneda wyrzekł się używania wszelkich narkotyków do tych celów, twierdząc że mogą one uszkodzić świetlistą kulę (ciało energetyczne) oraz ciało fizyczne.

Jego czwarta książka, Opowieści o mocy, zakończona jest opisem skoku Castanedy z urwiska, który był jego przejściem z ucznia na człowieka wiedzy (tak naprawdę był to skok z tonala w nieznane). Niektórzy pisarze twierdzili, że będzie to oznaczać koniec jego serii książek. Jakże wielkie było ich zdziwienie, gdy okazało się, że Castaneda kontynuował pracę pisarską. Pomimo narastającej fali krytyki Castaneda zdołał utrzymać swoją popularność wśród czytelników. Opublikowanych zostało dwanaście książek oraz trzy filmy.

W 1997 Castaneda wniósł pozew przeciwko swojej byłej żonie Margaret Runyan Castaneda, dotyczył on książki Magiczna podróż z Carlosem Castanedą; sprawa została umorzona po śmierci Castanedy.

Castaneda zmarł prawdopodobnie 27 kwietnia 1998 roku na raka wątroby w Los Angeles. Niewiele wiadomo o jego śmierci. Nie było żadnego publicznego pogrzebu, prawdopodobnie został skremowany a jego prochy wysłane do Meksyku.

Tajemnice okalające życie i śmierć Castanedy mogą być postrzegane poprzez pryzmat nauk tolteckich jako nieskazitelny wysiłek z jego strony mający na celu wymazanie jego osobistej historii.

[edytuj] Twórczość

Dziewięć książek popularnonaukowych (Castaneda pisał też prace akademickie) jest zorganizowanych w trzy zbiory po cztery, każdy zbiór odpowiada tolteckiem sztukom: sztuce wojownika, sztuce podchodzenia oraz sztuce intencji. Dla każdej ze sztuk istnieje również kompendium, które opisuje najistotniejsze ze wszystkich nauk danej serii. Trzy kompendia zostały opublikowane pośmiertnie.

Sztuka wojownika

• Nauki Don Juana (1968)
• Odrębna rzeczywistość (1971)
• Podróż do Ixtlan (1972)
• Kompendium: Magiczne Kroki (1998)

Sztuka podchodzenia

• Opowieści o mocy (1968)
• Drugi krąg mocy (1977)
• 'Dar orła (1981)
• Kompendium: [[Aktywna strona nieskończoności (1999)

Sztuka intencji

• Wewnętrzny ogień (1984)
• Potęga milczenia (1987)
• Sztuka śnienia (1993)
• Kompendium: Koło Czasu (2000)

Poniższa lista definiuje ogólnie każdą ze sztuk:

1. Sztuka wojownika – sztuka ta rozpoczyna podróż ze świata tonala (świat materialny) do świata naguala (duch). Podczas tego stadium wojownik-podróżnik usiłuje zmniejszyć poczucie własnej ważności oraz gromadzić energię. Przede wszystkim uczeń jest nakłaniany do podjęcia działań oraz wzięcia pełnej odpowiedzialności za swoje życie.
2. Sztuka podchodzenia – adept sztuki podchodzenia dąży do oczyszczenia i gromadzenia energii oraz do wzmocnienia swojej więzi z duchem. Wojownik-podróżnik staje się nieskazitelny poprzez doświadczalne sprawdzanie tego połączenia i porzucanie swoich wątpliwości, akceptowanie swojego losu oraz kontynuowanie swojej podróży na ścieżce serca.
3. Sztuka intencji – kiedy wojownik-podróżnik zgromadzi wystarczającą ilość dodatkowej energii, osobistej mocy, aktywowana jest uśpiona druga uwaga. Śnienie staje się możliwe. Wojownik-podróżnik podtrzymuje nieskazitelność, idzie swoją drogą z sercem i czeka, aby otworzyć się na wolność.

Książki Castanedy mogą być czytane jako dzieła filozoficzno-pragmatyczne, które przedstawiają świat, w którym osoba może żyć swoim własnym życiem. Istnieje światowy ruch praktykujących tą filozofię (Cleargreen), starający się praktycznie wykorzystywać idee Castanedy niezależnie lub po konsultacjach z osobami związanymi z Castanedą.

Według Castanedy najbardziej znaczącym faktem w życiu człowieka jest posiadanie uśpionej świadomości i możliwość utrzymania jej po śmierci. Podstawowym zadaniem tolteckiego wojownika jest kontynuacja swojej świadomości po śmierci ciała, "przejście za plecami Orła i stanie się wolnym". Według tradycji Orzeł jest siłą, która skupia w sobie świadomość wszystkich żywych istot.

Aby oszukać śmierć w ten sposób należy podążać drogą wojownika z całą jej dyscypliną i wszystkimi procedurami. Praktyki te są stworzone tak, aby zmaksymalizować osobistą moc wojownika lub jego doświadczenie. Stan utrzymujący osobistą moc jest zwany nieskazitelnością.

Wystarczająca ilość osobistej mocy prowadzi do mistrzostwa we władaniu intencją oraz pozwala na kontrolowane ruchy punktu scalającego.

[edytuj] Linki zewnętrzne

Linki bezpośrednie do audycji "Archiwum Roberta Bernatowicza" w radiu TOK FM /audycja zdjęta z anteny po zmianie ramówki/. CZ.I[1] CZ.II[2]

Przypisy