Cezar de Vendôme
Z Wikipedii
Cezar Burbon, książę de Vendome, fr. César de Bourbon (ur. 3 czerwca 1594, w Château de Coucy; zm. 22 października 1665, w Paryżu) – nieślubny syn króla Francji – Henryka IV Burbona i jego metresy – Gabrielle d'Estrées. Książę de Vendôme, de Beaufort i d'Étampes.
W 1595 został oficjalnie uznany przez swojego ojca, a w 1598 otrzymał tytuł księcia de Vendôme, rok później – po śmierci swojej matki został również księciem de Beaufort i Étampes. 16 lipca 1608, w zamku Fontainebleau poślubił Franciszkę Lotaryńską, księżną de Mercoeur i de Penthièvre (zm. 1669) – bogatą dziedziczkę. Para miała razem 3 dzieci:
- Ludwika II, księcia de Vendôme (1612–1669),
- Franciszka, księcia de Beaufort (1616–1669),
- Elżbietę, modemoiselle de Vendome (1614–1664), od 1643 żonę Karola Amadeusza, księcia de Nemours.
Cezar spędził większość życia intrygując przeciwko Marii Medycejskiej – prawowitej żonie ojca Cezara, oraz swojemu bratu przyrodniemu – Ludwikowi XIII. Był wplątany w spisek Chalais przeciwko kardynałowi Armandowi Richelieu – przez co razem ze swoim bratem – Aleksandrem, kawalerem de Vendôme, został uwięziony w zamku Vincennes, w 1626. W 1630 został wypuszczony i skazany na wygnanie z Francji do Holandii.
W 1632 Cezar powrócił do Francji i razem ze swoim drugim synem – Franciszkiem, wziął udział w spisku przeciwko kardynałowi Julesowi Mazarin. Tym razem został wygnany do Anglii i do ojczyzny nie powrócił aż do 1642. Małżeństwo zawarte między jego pierwszym synem – Ludwikiem, a Laurą Mancini – siostrzenicą Mazarin, przyniosło znaczną poprawę stosunków między Cezarem a kardynałem. Cezar nawet wsparł regentkę Annę Austriaczkę w czasie Frondy. W 1651 został mianowany admirałem Francji, a w 1655 – Wielkim Mistrzem Nawigacji.
