Chryzelefantyna
Z Wikipedii
Chryzelefantyna (gr. chryselephantinos, ze złota i kości słoniowej, od chrysos, złoto i elephas, słoń) – technika rzeźbiarska w starożytności, która wykorzystywała kość słoniową i złoto oraz inne drogie materiały (np. kamienie szlachetne).
Kością słoniową pokrywano twarz i inne odsłonięte części ciała, złotą blachą (często inkrustowaną kamieniami szlachetnymi i półszlachetnymi) - szaty, włosy, akcesoria. Pokrywane tymi materiałami posągi bóstw umieszczano w starożytnych świątyniach. Żaden z nich nie przetrwał do naszych czasów. Wszystkie zostały zdewastowane w celu grabieży i ponownego wykorzystania bardzo cennych materiałów.
Wykonany przez Fidiasza olbrzymi chryzelefantynowy posąg Zeusa w jego świątyni w Olimpii starożytni zaliczali do siedmiu cudów świata.
Technikę tę stosowano również później (średniowiecze, nowożytność), ale ze względu na kosztowność, do małych rzeźb i dość rzadko.
