Corpus Iuris Canonici
Z Wikipedii
Corpus Iuris Canonici (skr. CICa) - nazwa przyjęta dla oznaczenia grupy zbiorów prawa kanonicznego, które powstały od XII do XV wieku:
- Decretum Gratiani z ok. 1140 r.
- Decretales Gregorii IX z 1234 roku
- Liber sextus Bonifacego VIII z 1298
- Clementinae - Klemensa V z lat 1314 i 1317
- Extravagantes Jana XXII
- Extravagantes communes z XIV-XV wieku.
Na soborze trydenckim powołano specjalną komisję, która opracowała poszczególne zbiory prawa kanonicznego, nadając im jednolity układ, a które później znane były pod wspólną nazwą Corpus Iuris Canonici. Nazwa ta nie była początkowo jednoznacznie używana w stosunku do tych 6 zbiorów, chociaż nazwy tej użył Grzegorz XII w breve Quum pro munere z 1 lipca 1580 r., którym zatwierdził przygotowany przez korektorów rzymskich tekst tych zbiorów jako urzędowy. Pierwsze wydanie z 1582 r. ukazało się bez wspólnego tytułu. Nazwa upowszechniła się dopiero od wydania z 1671 r., które otrzymało właśnie taki tytuł.
Połączenie urzędowe zbiorów oraz nadanie im wspólnej nazwy nie wpłynęło na wartość prawną poszczególnych zbiorów wchodzących w skład Corpus Iuris Canonici. Złączenie zbiorów podkreśliło jedynie ich pierwotną wartość. Znajdowały się w nich przepisy prawne, które obowiązywały zasadniczo w kształcie niezmienionym do pierwszego nowoczesnego kodeksu prawa kanonicznego.
Zobacz:
[edytuj] Bibliografia
Bp Piotr Hemperek, ks. Wojciech Góralski, Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. T. 1, cz. 1. Historia źródeł i nauki prawa kanonicznego, Lublin 1995.
