Cristóbal de Morales
Z Wikipedii
Cristóbal de Morales (ur. 1500 lub 1497 w Sewilli, zm. między 4 września a 7 października 1553 w Marchenie) – kompozytor hiszpański z epoki renesansu.
Od roku 1526 był dyrygentem kapeli katedrach w Ávili i Plasencii. W 1535 roku rozpoczął służbę w chórze papieskim w Rzymie na dworze Pawła III, który miał słabość do hiszpańskich śpiewaków. Podczas 10-letniej służby towarzyszył papieżowi w licznych podróżach m.in. do Nicei i Loreto. Z powodu choroby (prawdopodobnie nawrotów malarii) nie mógł systematycznie uczestniczyć w próbach chóru, dlatego w 1545 roku, mając za sobą okres bezskutecznego poszukiwania pracy we Włoszech u cesarza i Cosimo Medici, musiał opuścić Rzym. Wrócił do Hiszpanii, gdzie został dyrygentem kapeli w Toledo, Marchenie i Sewilli (od 1548 r.), a następnie w Maladze (od 1551 r.). Prowadził chóry katedralne aż do swojej śmierci.
Jego twórczość to głównie muzyka religijna: wiele mszy, ponad 100 motetów, 18 magnificatów, co najmniej 5 lamentacje, hymny. Są to utwory wokalne, ale mogły być wykonywane z akompaniamentem instrumentów. Był pod wyraźnym wpływem czterogłosowej polifonii flamandzkiej. Jego motety oparte są najczęściej na tekstach responsoriów, antyfon, psalmów i hymnów. Dominuje w nich faktura imitacyjna, chociaż można spotkać także ustępy homorytmiczne. Spośród kilkunastu zachowanych cyklów mszalnych Moralesa najczęściej wykonywane jest requiem Officium defunctorum.[1]
Był sławny za życia i wiele lat po śmierci, najpopularniejszy był zwłaszcza jego cykl Magnificatów. Sam Morales najbardziej cenił msze – napisał ich dużo więcej niż jakikolwiek kompozytor polifonii jego generacji i więcej niż jakikolwiek hiszpański kompozytor tego okresu; osobiście nadzorował ich wydawanie.
