Wikipedysta:Czarny kicius/brudnopis

Z Wikipedii

Masa ciała (kg)	Drżność dróg oddechowych	Skurczowe ciśnienie tętnicze (mmHg)	Stan świadomości	Obecność ran	Obrażenia układu kostnego	Ilość punktów
>20	drożne samoistnie	>90	przytomne	nieobecne	nieobecne	&&&&&&&&&&&&&&02.&&&&&0+2
&&&&&&&&&&&&0-11.1.0E+610-20	nie wymaga inwazyjnych metod	&&&&&&&&&&&&0-41.1.0E+650-90	ppodsypiający	drobne zranienia	złamania zamknięte	&&&&&&&&&&&&&&01.&&&&&0+1
<10	wymaga metod inwazyjnych	<50	śpiączka	rozległe rany	złamania otwarte lub mnogie	&&&&&&&&&&&&&0-2.1.0E+6-1

tłumaczenie pasta do butów
Do produkcji prostych postaci past używano w tym czasie sadła. Chicago, w stanie Illinois, gdzie na farmach hodowlanych przetwarzano 82% spożywanego w Stanach Zjednoczonych mięsa, stało się z tego powodu głównym ośrodkiem produkcyjnym pasty do butów.
Przed rokiem 1906 nie uważano pasty do butów za produkt handlowy, czy też specjalnie sophisticated. W XIX wieku, gdy sprzedaż nie była na specjalnie wysokim poziomie, kilka marek, np. Nugget można było kupić na terenie Wielkiej Brytanii. Czyszczenie butów przyjęło się stopniowo i wkrótce wielu pucybutów na ulicach oferowało swoje usługi, używając do tego prostych rodzajów past i szmatek.

[edytuj] Współczesna pasta

W czasie gdy dostępnych było wiele produktów konserwujących skórę (wliczając w to irlandzką markę Punch, którą wyprodukowano po raz pierwiszy w 1851 roku i niemiecką Erdal, którą weszła do sprzedaży w 1901 roku), pierwszą pastą przypominającą dzisiejsze była Kiwi (pierwotnie słyżyła do nabłyszczania). Szkocki emigrant William Ramsay i Hamilton McKellan zaczęli wytwarzać pastę w małej fabryce w 1904 roku w Melbourne w Australii. Ich formuła okazała się wielkim krokiem naprzód w stosunku do innych marek. Konserwowała skórę, nabłyszczała ją, a także przywracała kolor. Do czasu wypuszczenia na rynek Kiwi Dark Tan w 1908 roku dodano składniki odpowiedzialne za elastyczność i odporność na wodę. Pasty wyprodukowane w Australii uważano w tamtych czasach za najlepsze na świecie. W sprzedaży pokazały się różne kolory. Rozpoczęto eksportować pastę do Wielkiej Brytanii, Europy i Nowej Zelandii.
Nazwa Kiwi pochodzi od nazwy ptaka zamieszkującego Nową Zelandię. Żona Ramsay`a Annie Elizabeth Meek Ramsay mieszkała w Oamaru w Nowej Zelandii. Zasugerowano, że podczas gdy kilkanoście symboli było luźno powiązanych z Nową Zelandią, ostateczny rozgłos na całym świecie pasty do butów

tłumaczenie zespół Downa
Zespół Downa, trisomia 21 pary chromosomów – choroba genetyczna spowodowana obecnością dodatkowego chromosomu 21 pary. Eponim pochodzi od nazwiska brytyjskiego lekarza John Langdon Downa , który ją opisał w 1866 roku. W 1959 roku Jérôme Lejeune odkrył, że u podstaw choroby leży trisomia 21 pary chromosomów. Schorzenie to charakteryzuje się odrębnościami w budowie organizmu o większym i mniejszym znaczeniu. Często z zespołem Downa związane są zaburzenia w zakresie procesów poznawczych, dojrzewania fizycznego i wyglądu twarzy. Zespół Downa zwykle rozpoznaje się tuż po urodzeniu.
Osoby z zespołem Downa mają niższe, niż średnie w populacji zdrowej, zdolności poznawcze. Często wahają się one od łagodnego do średniego opóźnienia umysłowego. Zaburzenia rozwojowe często manifestują się jako skłonność do zawężonego myślenia lub jako naiwność. Niewielu ma ciężkie lub głębokie opóźnienie umysłowe. Częstość występowanie zespołu Downa szacuje się na 1 na 800 – 1000 urodzeń.
Wiele fizykalnych objawów zespołu Downa spotyka się u osób z prawidłowym „garniturem” chromosomów. Zalicza się do nich: pojedynczą bruzdę dłoniową (zamiast podwójnej bruzdy na jednej lub obu dłoniach), migdałowatego kształtu oczy spowodowanego fałdem nad powieką, krótsze kończyny, osłabione napięcie mięśniowe, wystający język. Osoby z zespołem Downa mają zwiększone ryzyko wystąpienia: wady wrodzonej serca, refluksu żołądkowo – przełykowego, nawracających infekcji ucha, zespołu bezdechu śródsennego i chorób gruczołu tarczowego.
Działania we wczesnym dzieciństwie, wyczulenie na najczęstsze problemy, prawidłowa opieka lekarska, sprzyjające środowisko rodzinne i szkolenie zawodowe mogą poprawić ostateczny stopień rozwoju dziecka z zespołem Downa. Istnieją jednak pewne fizjologiczne i genetyczne ograniczenia, których nie można pokonać. Edukacja i właściwa opieka mogą poprawić komfort życia.

[edytuj] Fenotyp

Osobnicy z zespołem Downa mogą mieć kilka lub wszystkie z następujących cech: skośne szpary powiekowe z fałdami skórnymi w przyśrodkowych kącikach oczu, zmniejszone napięcie mięśniowe, płaski grzbiet nosa, pojedynczą bruzdę na dłoni (zwana bruzdą małpią), wystający język (spowodowane to jest małą jamą ustną i powiększonym językiem w okolicy migdałków podniebiennych), krótka szyję, białe plamki na tęczówce (zwane plamkami Brushfielda), zwiększony zakres ruchomości w stawach, wrodzoną wadę serca, zwiększony odstęp międzi paluchem a drugim palcem stopy, pojedynczą zmarszczkę na piątym palcu ręki, zwiększoną ilość pętli linii papilarnych po łokciowej stronie. Większość chorych ma opóźnienie umysłowe od łagodnego (IQ 50 – 70) do średniego (IQ 35 – 50) stopnia. Iloraz inteligencji dzieci z mozajkowataością (patrz niżej) jest wyższy o 10 - 30 punktów. Dodatkowo osoby z zespołem Downa mogą mieć poważne wady każdego układu.