Czerwona panika

Z Wikipedii

Karykatura z okresu czerwonej paniki ukazująca anarchistów usiłujących zniszczyć Statuę Wolności.

Termin Czerwona Panika (ang. Red Scare) odnosi się do dwóch okresów silnego antykomunizmu w historii Stanów Zjednoczonych Ameryki: pierwszy 1917 – 1920, drugi, związany z zimną wojną, od późnych lat 40. aż do połowy lat 50..

Oba etapy czerwonej paniki charakteryzowały się strachem przed rzekomymi wpływami komunistów w społeczeństwie amerykańskim. Pierwsza czerwona panika związana była ze strachem przed rosnącym w siłę anarchizmem i związkami zawodowymi, druga dotyczyła oskarżeń o infiltrację amerykańskiego rządu.

Skutkiem wszechobecnego strachu i podejrzliwości charakteryzujących badane zjawisko były agresywne śledztwa i – szczególnie w pierwszym okresie – liczne aresztowania, wyroki (zdarzały się przypadki kary 20 lat więzienia za rozdawanie ulotek) i deportacje ludzi sympatyzujących z anarchistami, komunistami i propagujących ideologię czy polityczne ruchy socjalistyczne.

Obecnie prawo do zgromadzeń w Stanach Zjednoczonych ^[1] zabrania skazywania obywateli jedynie za przynależność do grup wywrotowych. Jednakże w opisywanym okresie Ustawa o szpiegostwie (ang. Espionage Act of 1917) została rozszerzona zapisami Ustawy o działalności wywrotowej (ang. Sedition Act of 1918). Według tych przepisów "atakowanie" (czyli krytyka) rządu Stanów Zjednoczonych stawała się przestępstwem; uprawniały one również ministra łączności (ang. Postmaster General) do zatrzymywania korespondencji skierowanej do i od "podejrzanych obywateli" (np. komunistów, socjalistów i anarchistów). W 1921 r. Kongres Stanów Zjednoczonych uchylił ustawę z 1918 roku, ale główne zapisy Ustawy o szpiegostwie nadal pozostają w mocy.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ por. Poprawka I do Konstytucji Stanów Zjednoczonych z 1791

[edytuj] Zobacz też:

• Robotnicy Przemysłowi Świata
• Sacco i Vanzetti
• maccartyzm
• Sprawa Rosenbergów
• prawa człowieka