Długopis

Z Wikipedii

Różne wykonania długopisów

Końcówka długopisu - widoczna kulka rozprowadzająca tusz

Długopis – (ang. pen) narzędzie do pisania, wynalezione w 1938 roku przez węgierskiego artystę i dziennikarza Ladislao Biro. Pierwsza produkcja długopisów na masową skalę była realizowana na potrzeby pilotów alianckich podczas drugiej wojny światowej, ponieważ można nim pisać bez względu na zmiany ciśnienia atmosferycznego.

Długopis składa się z obudowy oraz rurki wypełnionej tuszem, zakończonej obsadką. W obsadce umieszczona jest kulka o średnicy około 1 mm. Podczas pisania kulka obraca się rozprowadzając równomiernie tusz po kartce papieru.

Kulka jest osadzona w gnieździe, które umożliwia jej swobodne obracanie, natomiast zapobiega przed jej wypadnięciem lub wepchnnięciem do środka. Pomiędzy kulką a gniazdem znajduje się niewielka przestrzeń, przez którą wypływa tusz. Przestrzeń ta jest na tyle mała, że jeśli długopis nie jest używany, to siły kapilarne utrzymują tusz w środku. Takie same rozwiązania techniczne użyte są również w innych urządzeniach - np. w obudowie antyperspirantów "w kulce" (zobacz).

[edytuj] Zobacz też

• wieczne pióro

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Krótka historia wynalazku