Wieczne pióro

Z Wikipedii

Stalówka - najważniejsza część wiecznego pióra

Stalówka wiecznego pióra

Wieczne pióro - przyrząd do pisania na papierze, w którym materiałem pisarskim jest płynny atrament spływający poprzez działanie siły grawitacji przez specjalną końcówkę zwaną stalówką (wykorzystywane jest tu zjawisko kapilarne). Obecnie wieczne pióra są rzadziej używane ze względu na swoją cenę (długopisy są o wiele tańsze w produkcji), jednak przez wiele osób są cenione ze względu na mniejsze zmęczenie osoby piszącej (pióro wymaga mniejszego nacisku niż tradycyjny długopis) oraz ze względu na większą estetykę kreślonych znaków. W niektórych środowiskach używanie wiecznego pióra jest oznaką prestiżu użytkownika (trudno sobie wyobrazić ratyfikację międzynarodowej umowy za pomocą długopisu). Stalówki posiadają oznaczenia literowe. Proste: EF - bardzo drobna, F - drobna, M - średnio drobna, BB - bardzo szeroka. Ukośne: OM, OB, OBB. Dla leworęcznych: LH. Dla początkujących: A, MK.

Obecnie najpopularniejsze są pióra napełniane za pomocą specjalnej pompki z kałamarza lub pióra na specjalne naboje. Wiele piór stanowi prawdziwe dzieła sztuki i osiąga zawrotne ceny.

[edytuj] Historia

Wieczne pióro powstało znacznie wcześniej przed ołówkiem. W 1922r. Howard Carter odnalazł w grobowcu pierwsze narzędzie pisarskie. Zostało znalezione w grobowcu Tutenchamona. Przypominało ono obecne wieczne pióra. Była to trzcinowa rurka zaostrzona z jednej strony, umieszczona w miedzianej oprawce z atramentem. Podobne pióra zostały odnalezione podczas wykopalisk w dolinie rzeki Bazar-darii w Pamirze. Do końca XVIII wieku popularne były pióra gęsie, których największą wadą było konieczność częstego ścinania końcówki aby nadać jej stożkowy kształt umożliwiający pisanie.

W 1508 r. w pracach Leonarda da Vinci pojawiły się projekty przyrządów pisarskich z zapasem atramentu. W 1707 r. Nicolas Bion - nadworny inżynier Ludwika XIV wynalazł wieczne pióro pozwalające pisać nieprzerwanie przez dłuższy czas. W latach 1808/1809 powstają pierwsze zaawansowane pióra metalowe. Jednak nie stały się one popularne ze względu na swoją wysoką cenę. Dopiero w 1822 r. zaczęto je produkować maszynowo za sprawą Samuela Harrisona, który w ok. 1780r. zbudował prototyp pióra. W 1884 r. L. E. Waterman opracował system "zasilania kanalikowego", który zapobiegał robieniu kleksów dzięki regulacji dopływu atramentu. Ważnym etapem w rozwoju produkcji piór było wynalezienie nowych materiałów, który posłużyły do wytwarzania korpusu pióra, były to m.in. ebonit (1839 r.) i celuloid (1870 r.) oraz opracowanie przez firmę Parker specjalnego systemu uniemożliwiającego samowolne ściekanie atramentu ze stalówki.