Dekameron (literatura)
Z Wikipedii
Dekameron (Il Decamerone, z greki deca hemeron dziesięć dni), dzieło literackie Giovanniego Boccaccia, które zostało napisane w języku włoskim prawdopodobnie w latach 1350–1353, a po raz pierwszy wydane ok. 1470 roku. Dekameron zaliczany jest do arcydzieł literatury światowej.
Jest to zbiór 100 nowel, które w ciągu 10 dni opowiada sobie dla zabicia czasu grupa 10 szlachetnie urodzonych Florentyńczyków (7 pań i 3 młodzieńców), którzy schronili się przed zarazą w okolicach Florencji. Każdy dzień miał swój temat zadany przez kolejno wybieranego "króla" lub "królową". Nowele stanowią celny opis obyczajów w epoce włoskiego Renesansu, dając wyraz z jednej strony bujnemu życiu pełnemu miłości, erotycznych przygód i ludzkiej zmysłowości, z drugiej zaś strony wyrażając podziw dla inteligencji, sprawności umysłu ludzkiego, bystrości i sprytu. Głównym motywem opowiadań jest miłość- miłość małżeńska i cudzołożna, zmysłowa i platoniczna, tragiczna i idyllyczna. Mimo upływu czasu, zmieniających się pradów i mód literackich wciąż pozostaje żywy. Pozwala na oderwanie się od koszmaru rzeczywistości, przezwyciężenie strachu.
Pod względem kompozycji utwór nawiązuje do Tysiąca i jednej nocy, opowiadania zachowują swoją autonomię, ale komponują się w całość.
Czas mierzony jest wg liczby 7 (oznaczającą porządek boski), Florentyńczycy dzielą go w następujący sposób: 4 dni na opowiadania, 3 dni na modlitwę. Układ 4:3 pokazuje zwrot ku doczesności, ale stałą pamięć o Bogu.
