Detrytusożerca
Z Wikipedii
Detrytusożerca (dertytofag, detritofag, detrytusofag) – organizm lub gatunek odżywiający się detrytusem (tzn. mieszaniną częściowo rozłożonych szczątków roślinnych i zwierzęcych, ich odchodów oraz rozkładających tę materię bakterii i grzybów).
W ekosystemie detrytusożercy znajdują się w grupie reducentów (destruentów). W ekosystemach lądowych detrytus znajduje się na powierzchni gleby. Detrytusożercy reprezentują wiele różnych grup zwierzęcych, m.in.: pierścienice, skorupiaki, liczne rzędy owadów, mięczaki, wije. Za klasycznych detrytusożerców lądowych można uznać dżdżownice (Lumbricus spp.).
Częściej pojęcia detrytusozerca używa się w odniesieniu do zwierząt wodnych, w których środowisku życia detrytus zalega na dnie i częściowo unosi się w toni wodnej jako część cząsteczkowej materii organicznej. Typowymi przedstawicielami tej grupy troficznej w polskich wodach śródlądowych są np. należące do skąposzczetów rureczniki (Tubificidae) i larwy muchówek z rodziny ochotkowatych (Chironomidae). Detrytusożercami jest wiele różnych grup bezkręgowców, w szczególności liczne są owady. Owady samodzielnie nie są w stanie strawić celulozy zawartej w detrytusie, wykorzystują albo symbiotyczne pierwotniaki i bakterie, albo zjadają bakterie i grzyby rozwijające się na martwych szczątkach organicznych.
Detrytusożercy pełnią ważną rolę w ekosystemach, przyspieszając rozkład materii organicznej i w związku z tym – obieg materii w ogóle. Są też istotnym pokarmem dla drapieżników.
W ekosystemach wodnych detrytusożercy występują wśród filtratorów, zbieraczy, rozdrabniaczy (patrz funkcjonalne grupy troficzne).