Deus otiosus

Z Wikipedii

Deus otiosus - bóg oddalony, nie ingerujący w sprawy świata^[1]. Występujący w wielu religiach pierwotnych. Pomimo tego, że pamięć o nim nie zamierała całkowicie to często był wypierany przez zastępy nowej generacji bogów^[2]. Wzywano go najczęściej w przypadku katastrof. Taką koncepcję bóstwa przyjęli w późniejszym czasie deiści. M.in.: hinduistyczny bóg Djaus^[3], Iho - bóstwo czczone w Nowej Zelandii i na Tahiti, Nzambi czczonego u Bantu, być może Brahman, Swaróg w religii Słowian, Mon Dieu w Voodoo są takimi bóstwami. W Sumerze, Enlil i Enki byli młodszymi bogami, którzy zastapili deus otiosus Ana (Elaide: 57). W mitologii greckiej, starsi bogowie tacy jak Uranos i Gaia zostali zastąpieni przez olimpijczyków Zeusa i Herę. W hinduiźmie w wielu średniowiecznych puranach, Indra ukazuje się jako deus otiosus podczas gdy Sziwa i Wisznu są młodszymi, bardziej aktywnymi bogami, których łatwiej poznać i dosięgnąć. W mitologii bałtyjskiej Dievs najprawdopodobniej był deus otiosus^[4] . W chrześcijaństwie Tomasz z Akwinu stworzył, używane później przez Lutra pojęcie deus absconditus dla opisania tajemnicy i oddalenia Boga^[5].

Spis treści 1 Zobacz też 2 Bibliografia 3 Przypisy 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Zobacz też

• Bóstwa uraniczne

[edytuj] Bibliografia

• Mircea Eliade: Historia wierzeń i idei religijnych. T. 1, Od epoki kamiennej do misteriów eleuzyńskich. Warszawa: "Pax", 1997. ISBN 8321109187. 
• Jerzy Suchocki: Mitologia bałtyjska. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1991. ISBN 83-221-0545-2. 

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Książka on-line nt. deus otiosus (en)

To jest tylko zalążek artykułu związanego z religią. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.