Dopiewo
Z Wikipedii
Współrzędne: 52°22' N 16°41' E
| Dopiewo | |
| Województwo | wielkopolskie |
| Powiat | poznański |
| Gmina | Dopiewo |
| Położenie | 52° 22' N 16° 41' E |
| Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności |
2640 |
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
61 |
| Kod pocztowy | 62-070 |
| Tablice rejestracyjne | PZ |
|
Położenie na mapie Polski
  Dopiewo
|
|
| Strona internetowa wsi | |
Dopiewo – miejscowość w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim. Jest siedzibą gminy Dopiewo.
Liczba ludności na stan z czerwca 2007 r. - 2683
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.
[edytuj] Historia
Pierwsze zapiski o wsi Dopiewo pochodzą z 1366 roku. Pierwotnie osada nazywała się Prątki, a od 1380 roku nosi nazwę Dupiewo. Do roku 1407 panuje Roy Dupiewski, herbu Portuga, natomiast od 1407 kasztelan poznanski Mościcz ze Stęszewa. W roku 1445 dziedziczką Dopiewa zostaje Katarzyna Zginalska, a od roku 1496 wieś przechodzi pod panowanie rodu Górków. I tak w 1510 roku wsią włada Łukasz Górka, późniejszy biskup kujawski i włocławski. Od roku 1764 właścicielem zostaje August Działyński - wojewoda kaliski ożeniony z Hanną Radomicką, która po jego śmierci poślubiła Władysława Gurowskiego marszałka Wielkiego Księstwa Litewskiego. Od roku 1881 wsią rozporządza hrabia Dzieduszycki, a później książę Czartoryski.
W Dopiewie na przestrzeni wieków budowano kościoły - w latach 1366, 1758 i 1962. Przy kościele parafialnym istniał nawet szpital, o którym informuje wzmianka z 1695 roku. Początek szkolnictwa na tych terenach datuje się od 1584 roku. Pierwszym rektorem szkoły parafialnej był Joannes, a od roku 1590 Mathias-Rector Scholae. Szkoła przestała istnieć wraz z upadkiem kościoła. Jej funkcję przejęła wybudowana w 1838 roku szkoła komunalna, którą z czasem - w 1903 roku zastąpiła szkoła dwuklasowa. W 1914 roku postawiono czwarty budynek szkolny, który później przybrał postać bardziej współczesnej szkoły z klasami lekcyjnymi, salą gimnastyczną i stołówką.
Przez dwadzieścia lat, od 1919 do 1939 roku działała na tym terenie organizacja pod nazwą Zjednoczenie Kolejowców Poskich.
Zarzewiem polskości było założone w roku 1909 Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół", które liczyło 50 członków. Hasłem przewodnim towarzystwa było: "Dla Ciebie Polsko". Pomimo szeroko zakrojonej działalności zaborcy pruskiego, towarzystwo działało prężnie budując w 1912 roku własną salę gimnastyczną. W dniu 6 sierpnia 1939 roku świętowano 30-lecie istnienia towarzystwa. Po II wojnie światowej nie reaktywowano jego działalności.
Tradycje polskości podtrzymywano także w Towarzystwie Śpiewaczym im. Stanisława Moniuszki, które założono w 1926 roku. Odnosząc liczne sukcesy przetrwało do 1962 roku.
Najbardziej znamienitym obiektem historycznym w gminie choćby z uwagi na swoich właścicieli i dzieje jest pałac w Konarzewie. Następnym uznanym za zabytek jest dwór w Dąbrówce. Istnieją jeszcze dwa dwory wpisane do rejestru zabytków: pałac w Więckowicach oraz jednokondygnacyjny dwór w Trzcielinie.
Wydarzenia Powstania Wielkopolskiego nie pozostały obojętnymi dla mieszkańców Dopiewa. Kolejnym sprawdzianem polskości był wybór Powiatowej Rady Ludowej. Z okręgu Dopiewa weszli do niej: Piotr Strzykała z Więckowic, Andrzej Kopa z Trzcielina, ks Bartłomiej Kozierowski ze Skórzewa, Bartłomiej Szajkowski z Konarzewa, Jan Szymański z Dopiewa oraz Aleksander Jordan z Chomęcic. W czasie działań zakwaterowano na terenie wsi i majatku Dopiewo oddział powstańców, który połączono z pułkiem Strzelców Wielkopolskich. Walczyli w nim mieszkańcy gminy, tocząc zacięte boje z Niemcami pod Rynarzewem, przy oswobadzaniu Lwowa w bitwie pod Białą (27.06.1919) a także pod Husiatyną Na Wołyniu oraz w pamiętnej bitwie pod Warszawą.
II wojna światowa również odcisnęła bolesne piętno na terenie gminy. We wsi Zakrzewo zlokalizowano masowe groby ofiar hitleryzmu. Las Zakrzewski kryje więc najbardziej ponurą historię. Pierwszych egzekucji dokonano 31 października 1939 roku, natomiast ostatnich mordów Niemcy dopuścili się w 1942 roku. Szacuje się, że Niemcy potajemnie wymordowali tutaj około 6.000 Polaków spośród różnych środowisk społecznych - robotników, kolejarzy, księży, wojskowych, studentów, profesorów, a także więźniów Fortu VII. Ufundowany przez Akademię Medyczną pomnik ku czci ofiar pomordowanych jak i 7 wspólnych zbiorowych kwater to jedyny bolesny ślad okrutnej historii z czasów wojny.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Mapy: Autopilot • Google Maps • Szukacz • Targeo • Zumi
- Zdjęcia satelitarne: Google Maps • Wikimapia • Zumi
