Druk płaski
Z Wikipedii
Druk płaski jedna z podstawowych technik druku - obok druku wklęsłego i wypukłego, stosowana w technikach graficznych i poligraficznych. Forma drukowa w druku płaskim charakteryzuje się tym, że jest właśnie płaska, tzn. miejsca drukujące i niedrukujące znajdują się na tym samym poziomie. Ogólnie dzielimy techniki druku płaskiego na dwa rodzaje:
- metoda bezpośrednia (np. litografia, światłodruk) - w której forma drukowa styka się bezpośrednio z podłożem drukowym
- metoda pośrednia (np. offset) - w której obraz drukowy przenoszony jest z formy drukowej na element pośredniczący, a dopiero z niego w drugiej czynności na podłoże drukowe
W litografii (jest to odmiana grafiki warsztatowej czyli odmiana artystycznej formy druku) formą drukową jest kamień litograficzny. Technika ta wykorzystuje zjawisko fizyko-chemiczne przyciągania lub odpychania cząsteczek wody. Na formie drukowej wykonuje się rysunek tłustym tuszem (lub kredką) a następnie zwilża wodą, która zatrzymuje się na miejscach niezatłuszczonych (niedrukujących). W czasie druku farba przylega tylko do miejsc zatłuszczonych i tylko te miejsca odbijają się na papierze. Wynalazcą litografii jest Alojz Senefelder.
We współczesnym przemyśle poligraficznym zasady podobne do litografii wykorzystywane są w technice offsetowej, która wykorzystuje własności oleofilne (a co za tym idzie hydrofobowe) miejsc z obrazem drukowym, oraz własności dokładnie odwrotne miejsc pozbawionych tego obrazu.
Przemysłową techniką druku płaskiego o ograniczonym zastosowaniu jest światłodruk. Matrycę w światłodruku stanowi płyta ze szkła lub metalu powleczona warstwą kopiową (najczęściej żelatyny uczulonej dwuchromianem amonu lub potasu) z wytworzonymi w niej na skutek procesów fotochemicznych miejsc drukujących i niedrukujących. Charakterystyczną cechą światłodruku jest brak rastra.
