Dymitr Aleksandrow

Z Wikipedii

Dymitr Aleksandrow (ur. 24 sierpnia 1909 r. w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 22 września 1993 r. w Warszawie), generał brygady Ludowego Wojska Polskiego.

Dymitr Aleksandrow - członek rzeczywisty PAN, współtwórca warszawskiej szkoły kardiologicznej, pierwszy Komendant Instytutu Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie, doktor honoris causa WAM w 1978 r. Urodził się 24 sierpnia 1909 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Do gimnazjum uczęszczał w Warszawie, gdzie uzyskał maturę w 1929 r. Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego ukończył i dyplom lekarza uzyskał w 1935 r. Odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych Sanitarnych Rezerwy i obowiązkową służbę wojskową. W 1936 r. ukończył Szkołę Podchorążych Sanitarnych w stopniu podporucznika, a następnie trafił do II Kliniki Chorób Wewnętrznych prof. Witolda Orłowskiego, gdzie był pracownikiem naukowo-dydaktycznym. W czasie wojny obronnej we wrześniu 1939 r. był lekarzem dywizjonowym 3 pułku artylerii lekkiej w stopniu podporucznika. Uczestnik walk pod Odrowążem i Włodzimierzem Wołyńskim. Przez cały czas okupacji pracował w Warszawie w Klinice Chorób Wewnętrznych. W latach 1940-1945 brał udział w tajnym nauczaniu studentów medycyny zarówno w ramach organizacyjnych Uniwersytetu Warszawskiego jak też Uniwersytetu Ziem Zachodnich (działającego w Warszawie). W czasie Powstania Warszawskiego niósł pomoc lekarską rannym i chorym powstańcom i cywilom. W wolnej Warszawie pozostał w swojej II Klinice jako starszy asystent, doktor medycyny (grudzień 1945 r.), doktor habilitowany (1950), docent po habilitacji (1951) i docent etatowy. Od 1953 r. profesor nadzwyczajny i zarazem kierownik II Kliniki Chorób Wewnętrznych AM w Warszawie, którą to funkcję sprawował przez 11 lat. W tym okresie przez cztery lata pełnił obowiązki prorektora do spraw nauki w Akademii Medycznej w Warszawie. W 1957 r. odbył staż naukowy w Stanach Zjednoczonych. Rok 1964 przyniósł mu nominację na profesora zwyczajnego i powołanie do czynnej służby wojskowej w stopniu pułkownika. Równocześnie został komendantem Instytutu Medycyny Wewnętrznej Centrum Kształcenia Podyplomowego WAM oraz kierownikiem Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych w 2 Centralnym Szpitalu Klinicznym WAM w Warszawie. Od 1965 r. członek korespondent Polskiej Akademii Nauk Inicjator i organizator powołania Instytutu Kształcenia Podyplomowego WAM w oparciu o 2 CSK WAM w Warszawie. Od 1967 r. do 1971 r. pierwszy Komendant IKP WAM. Od 1967 r. generał brygady, a od 1964 r. naczelny internista WP. Od 1976 r. – członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk. Autor pierwszego w Polsce podręcznika elektrokardiografii. W 1972 r. – otrzymał nagrodę Ministra Obrony Narodowej I stopnia. 19 maja 1984 r. – przechodzi w stan spoczynku. Zmarł 22 września 1993 r. W pracy naukowej koncentrował się głównie na badaniach nad miażdżycą i chorobą wieńcową oraz ostrymi stanami zagrożenia życia. Autor 124 publikacji, w tym 4 podręczników dla lekarzy (m.in. wielokrotnie wznawiane przez PZWL "Postępowanie w nagłych przypadkach internistycznych", "Rozpoznawanie chorób serca" i "Intensywna terapia"). Wychował całe pokolenie naukowców: wypromował 5 profesorów, 14 doktorów habilitowanych i kilkudziesięciu doktorów nauk medycznych. W Instytucie Medycyny Wewnętrznej, którym kierował, ponad dwustu lekarzy zostało przeszkolonych i uzyskało specjalizację I lub II stopnia z chorób wewnętrznych. Był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do Spraw Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów, Komitetu Nagród Państwowych, rzeczoznawcą kardiologicznym WHO. Posiadał członkostwo honorowe Towarzystw Kardiologicznych: amerykańskiego, francuskiego, szwedzkiego i polskiego, którego był też członkiem założycielem. Odznaczony wieloma orderami i medalami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W uznaniu zasług dla medycyny, nauki i Uczelni Senat Wojskowej Akademii Medycznej nadał mu godność doktora honoris causa WAM w dniu 1.10.1978 r.

[edytuj] Odznaczenia:

• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski ,
• Medal za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.,
• Medal za Warszawę,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Medal X-lecia PRL,
• Medal XXX-lecia PRL,
• Zasłużony Lekarz PRL (1979 r.),
• Zasłużony Nauczyciel PRL (1984 r.).
• W 1973 r. – wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich.

[edytuj] Źródła:

• "Kto jest kim w Polsce", Warszawa 1989 r., s.25.
• "Wojskowy Przegląd Historyczny", nr 3 z 1984 r.
• W. Skolimowski - "Z honorowej księgi", Warszawa 1980 r., s. 162-192.
• "Polska Zbrojna" z 24-26 września 1993 r. s. 5 - nekrolog.
• "Żołnierz Wolności" z 30 sierpnia 1979 r., s. 1 i 5.
• "Żołnierz Wolności" z 22 maja 1984 r., s. 1 i 2.
• "Zarys dziejów wojskowej służby zdrowia", Wyd. MON, Warszawa 1974 r., s. 505.
• Strona internetowa Centralnego Szpitala Klinicznego WAM