Dyskryminacja mężczyzn

Z Wikipedii

Ten artykuł lub sekcja wymaga poprawy następujących problemów:

Popraw proszę wygląd artykułu (formatowanie).

Jeśli poprawiałeś jeden z wymienionych problemów, usuń proszę dotyczący parametr szablonu {{Rq}}. Detale są w dokumentacji.

Dyskryminacja mężczyzn – behawioralny (obok poznawczego: stereotypy, i emocjonalnego: uprzedzenia) komponent negatywnej postawy wobec mężczyzn ^[1]^[2]

Zazwyczaj wynika z tradycyjnych stereotypów, zgodnie z którymi rola mężczyzny jest podległa wobec kobiety i definiowana w relacji do niej. Zgodnie z tymi stereotypami to kobieta jest trzonem społeczeństwa, to ona rodzi dzieci, wychowuje je i jednoczy rodzinę, zapewniając tym samym ład, ciągłość i trwanie społeczeństwa (patrz również Bogini Matka), natomiast rola mężczyzny sprowadza się jedynie do zapewnienia jej bezpieczeństwa fizycznego i materialnego, a jego wartość i satysfakcja oceniane są ze względu na skuteczność jego opieki nad kobietą.

Z tego typu stereotypów wynikają też bardziej wulgarne przekonania, uprzedmiotawiające mężczyznę, np. przekonanie o tym, że seksualna rola mężczyzny sprowadza się do zapewnienia satysfakcji partnerce, że inicjacja aktu seksualnego jest jego a nie jej zadaniem itp.

Stereotyp obowiązku obrony kobiety ma swój formalny i oficjalny wyraz w dyskryminacji mężczyzn, polegającej na przymuszaniu ich do „służby” wojskowej. Taki przymus w wielu wypadkach wiąże się z koniecznością oddania życia i jest traktowany jako opresja wobec ciała mężczyzny. Występuje on na całym świecie. Wyjątkami są niektóre kraje Europy, gdzie służba wojskowa jest dobrowolna, oraz niektóre kraje Afryki i Izrael, gdzie służba wojskowa obowiązuje również kobiety.

Ze stereotypem kobiety jako trzonu społeczeństwa wiąże się deprecjacja roli ojca jako rodzica. Już od chwili poczęcia dziecka ojciec traktowany jest jak rodzic drugiej kategorii. Pomija się go przy planowaniu rodziny, traktując jako indywidualną sprawę kobiety decyzję o sprowadzeniu na świat dziecka i obarczeniu obojga rodziców związanymi jego wychowaniem kilkunastoletnimi obowiązkami. Ojcu odbiera się też możliwość podejmowania jakichkolwiek decyzji w sprawie dziecka (w tym przyjęcia zobowiązania do podjęcia samodzielnej opieki nad nim) zaraz po jego narodzinach, kiedy to kobieta ma „prawo” anonimowo pozostawić noworodka w szpitalu, zatajając personalia swoje, dziecka i jego ojca. W ten sposób pozwala się jej zataić fakt zajścia w ciąże przed ojcem dziecka. W przypadku rozwodu ojca nie traktuje się jak rodzica, potrzebnego przecież dziecku do prawidłowego rozwoju, lecz jedynie jako źródło finansowania; w ten sposób dzieci w Polsce przyznawane są ojcom jedynie w 3% przypadków, w pozostałych przypadkach rolę ojca sprowadza się do płacenia alimentów. ^[3] Działania tego typu sprawiają doprowadzają do rozbicia wielu rodzin, ucząc mężczyzn, że dziecko jest problemem kobiety, i sprawiając, że część mężczyzn może nie dorastać do roli ojca.

Stereotypowe role mężczyzny i kobiety pomniejszają wkład ojca w wychowanie. Mają one swe źródło w rewolucji przemysłowej. Wtedy to ojcowie, dotąd główni opiekunowie dzieci, przebywający z nimi przez cały dzień około gospodarstwa, zostali zmuszeni do podejmowania pracy poza domem (zazwyczaj kilkunastogodzinnej pracy w fabryce, kopalni lub hucie), pozostawiając z dziećmi jedynie z matkę.

Zarówno praca w sektorze przemysłowym jak i wcześniejsza praca na roli związane były z obowiązkiem utrzymywania rodziny przez mężczyznę. To dla kobiet była rezerwowana rola wydawania na świat potomstwa i tworzenia domowego ogniska, wokół którego skupiała ona rodzinę. Mężczyznę natomiast zobowiązywano do zapewnienia bytu kobiecie jako rodzicielce i wyręczenia jej z cięższych prac.

W wielu kulturach model taki nadal obowiązuje. Na przykład w świecie Islamu szariat zobowiązuje mężczyznę do utrzymywania kobiety, podczas gdy dochody z własnej pracy kobieta zatrzymuje jedynie dla siebie. Mężczyzna jest też zobowiązany wypłacić jej mahr, czyli posag, którym może ona dowolnie dysponować, jeżeli nie decyduje się na pracę zarobkową a zapewniane przez męża utrzymanie jej nie zadowala ^[4].

Ze zobowiązaniami finansowymi mężczyzn współcześnie idzie w parze również ich dyskryminacja na rynku pracy. Ten rodzaj dyskryminacji nie jest już prowokowany dawnymi stereotypami płciowymi lecz paradoksalnie wynika ze współczesnych dążeń do równości płci.

Istnieje wiele uchwał, ustaw i rozporządzeń ingerujących w rynek pracy, które wspomagają kobiety. Mamy do czynienia z kwotami zatrudnieniowymi wprowadzanymi tak, aby odbiły się wzrostem zatrudnienia kobiet a spadkiem zatrudnienia mężczyzn. Przykładem jest niedawne działanie rządu Norwegii, gdzie firmom nakazano zwolnienie ze stanowisk kierowniczych 10% mężczyzn po to, aby przy pomocy nakazu podnieść ilość kobiet na stanowiskach kierowniczych do 40%. Przykładem na zaniechania działania w sytuacji odwrotnej może być brak przepisów zatrudnieniowych w zawodzie nauczyciela, gdzie kobiety przeważają nad mężczyznami w stosunku 9:1. Władza często ingeruje też w płace kobiet, zawyżając je ponad rynkowo ustaloną wartość ich pracy. Sprawia to, że np. w Stanach Zjednoczonych za taką samą pracę, tj. w tym samym wymiarze godzin, tak samo niebezpieczną, niekomfortową, niesatysfakcjonującą, nie wymagającą odpowiedzialności i wykonywaną w tej samej branży mężczyźni zarabiają o 20% mniej niż kobiety. ^[5]

Mężczyźni są dyskryminowaniu na rynku pracy oraz finansowo również na inne sposoby. Nie przysługują im (lub przysługują w mniejszym wymiarze) urlopy rodzicielskie. Później przechodzą na emeryturę. Często trudniej jest im zdobyć wykształcenie – czasami przydatne w zdobyciu lepszej pracy. Mężczyźni w Polsce stanowią jedynie 44% studentów. W Iranie odsetek ten był jeszcze niższy (25%) – do czasu aż władze zajęły się polityką równości płci i podniosły go do wysokości 40%. Niestety władze państw zachodnich nie robią zbyt wiele w kierunku większej sprawiedliwości płciowej systemu oświaty. A metody edukacyjne już na poziomie szkoły podstawowej nie są dostosowane do specyficznej natury chłopców (której istnienie często się lekceważy). ^[6]^[7]^[8]

Innymi przykładami takiej dyskryminacji mężczyzn, która wynika z monopolizacji kwestii równości płciowej przez feminizm, są wzrost przemocy domowej wobec mężczyzn, rosnąca mizoandria i niesprawiedliwe prawo karne.

Od kiedy prowadzi się statystyki na ten temat notuje się wzrost przemocy domowej wobec mężczyzn. Obecnie liczba sprawców jaki i liczba ofiar takiej przemocy obu płci na świecie jest równa, choć w niektórych kategoriach przemoc bardziej dotyczy mężczyzn, w innych (np. zabójstwa) bardziej dotyczy kobiet. ^[9]

Mimo rosnącej przemocy domowej wobec mężczyzn jej ofiary nadal spotykają się z lekceważeniem ze strony policji i bagatelizowaniem ich krzywdy ze strony sądów. Wyroki dla kobiet stosujących przemoc domową są kilkukrotnie niższe niż dla mężczyzn (dane z USA). Co więcej, niektóre kraje, takie jak Hiszpania, odstąpiły od zasady równości wobec prawa i wprowadziły do kodeksu karnego kontrowersyjne przepisy o odmiennych karach za stosowanie przemocy domowej w zależności od tego czy ofiarą jest mężczyzna czy kobieta.

Mimo rosnącej przemocy domowej wobec mężczyzn i ich cięższej sytuacji w przypadku zaistnienia takiej przemocy (nie ma żadnych ośrodków pomocy, do których mógłby się udać mężczyzna po zgłoszeniu swojego problemu w prokuraturze), kampanie przeciw przemocy domowej nadal prowadzi się z perspektywy kobiet. Co więcej, wiele z tego typu kampanii prowadzonych jest w niedopuszczalny seksistowski sposób. Chociażby jedna z prowadzonych w Wielkiej Brytanii kampanii w swojej formie przekazu bazowała na wzbudzaniu lęku wobec mężczyzn i uogólnianiu. Każdy z zaprojektowanych na jej potrzeby plakatów zawierał na wstępie frazę „spójrz na mężczyznę z boku”, po czym charakteryzował mężczyznę jako „zwyczajnego faceta” (np. jako kolegę z pracy, faceta przy barze itd.), sugerując jednocześnie, że może on być sprawczą przemocy domowej lub gwałcicielem. ^[10]

Przykładem dyskryminacji mężczyzn zaczerpniętym spoza kręgu kultury europejskiej może być istniejący w Chinach obowiązek potomków płci męskiej opieki nad rodzicami.

Ogólnie dla całego świata typowe jest, że mężczyźni stanowią ponad 80% samobójców. Wyjątkiem jest tu Szwecja, gdzie jest ich „tylko” około 70%. Może to być spowodowane m.in. wyższymi wymaganiami stawianymi mężczyznom (bycie twardym, konieczność utrzymania rodziny, itd.), którym nie mogą sprostać bardziej delikatni przedstawiciele tej płci. Przed kobietami nie stawia się takich wymagań, nie muszą wstydzić się płaczu, czy utrzymywać rodziny, która zostanie przecież (według stereotypów) utrzymana przez mężczyznę.

Podobnie na całej kuli ziemskiej mężczyźni średnio żyją krócej od kobiet, mimo iż jeszcze sto lat temu trend ten nie występował.

Nie tylko społeczeństwo ale też instytucje powołane do walki z dyskryminacją płciową przyczyniają się do dyskryminacji mężczyzn. Przykładem może być już samo istnienie terminu „prawa kobiet”, występującego w wielu różnych aktach prawnych, a brak terminu „prawa mężczyzn”. Takim przykładem mogą być również różnorakie akcje w obronie „praw kobiet” prowadzone przez ONZ oraz różne inne organizacje międzynarodowe, przy braku akcji prowadzonych w obronie praw mężczyzn. Odnośnie części z tych akcji nie ukrywa się nawet ich dyskryminacyjnego charakteru, oficjalnie prowadząc je pod szyldem dyskryminacji (jedynie okraszonej terminem „pozytywna”).

Dyskryminacja mężczyzn występuje też w sferze ubioru. Widok kobiety w spodniach (które są przypisane mężczyznom) nie robi żadnego wrażenia, natomiast widok mężczyzny w spódnicy budzi często obrzydzenie, społeczne wykluczenie i niezrozumienie.