Działania aeromobilne
Z Wikipedii
Działania aeromobilne - (inaczej działania powietrzno-lądowe) są integralną częścią walki lądowej. Są działaniami, w których wojska wraz z ich wyposażeniem wykonują manewr nad polem walki przy użyciu statków powietrznych, aby zaangażować się w walkę na lądzie. Zdolność do przenoszenia wojsk przy użyciu statków powietrznych pozwala operować siłom lądowym w trzecim wymiarze. Nie powinny być one mylone z transportem powietrznym, który obejmuje transport żołnierzy, zaopatrzenia i wyposażenia z wykorzystaniem lotnictwa i nie koniecznie wiąże się z działaniami taktycznymi mającymi na celu natychmiastowe zaangażowanie się w walkę.
Prowadzone są zwykle w nie bronionym lub słabo bronionym przez przeciwnika terenie. W wyjątkowych przypadkach mogą być przeprowadzane w terenie silnie bronionym, ale tylko wówczas, jeżeli jest możliwe uzyskanie zaskoczenia. Zawsze do prowadzenia działań aeromobilnych niezbędne jest posiadanie przynajmniej lokalnej przewagi w powietrzu oraz sił i środków do obezwładnienia obrony przeciwlotniczej w rejonie działania lotnictwa.
Rodzaje działań:
- działania powietrznoszturmowe (desantowoszturmowe)
- działania powietrznodesantowe
- wspomaganie z powietrza systemu rozpoznania i walki elektronicznej
- wspomaganie z powietrza dowodzenia i zabezpieczenia operacji
Cele działań:
- opanowanie i utrzymanie kluczowego terenu
- pokonanie przeszkód
- przeprowadzanie rajdów
- zaangażowanie się w walkę lub niszczenie pododdziałów nieregularnych i sił przeciwnika dostarczanych drogą powietrzną
- wykorzystanie efektów użycia broni masowego rażenia
- prowadzenie działań rozpoznawczych
- zadania osłony, takie jak np. zapewnienie osłony przed ewentualnym podejściem przeciwnika lub jako jednostki osłony obszaru tyłowego
- wspieranie działań mających na celu zmylenie przeciwnika
- przeciwdziałanie rozpoznaniu przez przeciwnika
- wzmocnienie sił okrążonych
- rozmieszczanie lub prowadzenie patroli dalekiego zasięgu
Czynniki ograniczające:
- warunki meteorologiczne
- wrażliwość na ogień przeciwnika szczególnie w rejonie ześrodkowania i bezpośrednio po wylądowaniu
- wrażliwość na oddziaływanie obrony przeciwlotniczej i powietrznej przeciwnika w czasie przerzutu
- brak lokalnej przewagi w powietrzu
- niewystarczające obezwładnienie naziemnych środków ogniowych przeciwnika i jego obrony przeciwlotniczej oraz powiązanych z nimi systemów wykrywania i dowodzenia
- rodzaj i ilość wspierających środków ogniowych i innego ciężkiego sprzętu, włączając w to pojazdy, które nie mogą być transportowane drogą powietrzną
- trudność w utrzymaniu ciągłości zapasów, włączając w to potrzebę szybkiego połączenia z siłami lądowymi lub bezpieczne zaopatrywanie drogą powietrzną.
- czas wsparcia lotniczego
- planowanie wykorzystania przestrzeni powietrznej
