Działko MK 108

Z Wikipedii

Maschinenkanone MK 108
Dane podstawowe
Państwo	Niemcy
Producent	Rheinmetall-Borsig
Rodzaj	działko lotnicze
Historia
Prototypy	1940
Produkcja seryjna	1943 – 1945
Dane techniczne
Kaliber	30 mm
Nabój	30 x 90 mm RB
Wymiary
Długość	1057 mm
Masa
broni	58 kg (niezaładowana) 64 kg (załadowana)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	505 – 540 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	600 strz./min. (850 strz./min. - późniejsze wersje)

MK 108 (niem. Maschinenkanone), działko automatyczne o kalibrze 30 mm produkowane w Niemczech w czasie II wojny światowej w zakładach Rheinmetall-Borsig i używane w samolotach Luftwaffe.

Działko powstało w 1940 jako prywatny projekt fabryki, a w 1942 zostało zgłoszone do konkursu ogłoszonego przez Reichsluftfahrtministerium (RLM – Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy) na ciężkie działko lotnicze przeznaczone do zwalczania alianckich bombowców. Testy potwierdziły przydatność tej broni do takich zadań, aby zestrzelić samoloty (szczególnie znane ze swej kruchości maszyny typu B-24 Liberator, a w mniejszym stopniu także B-17 Flying Fortress) wystarczyło zaledwie pięć skupionych, celnych strzałów z tego działka. MK 108 zostało szybko wprowadzone do produkcji i znalazło się na uzbrojeniu takich samolotów jak Messerschmitt Bf 109, Focke-Wulf Fw 190, Heinkel He 219, Messerschmitt Me 163 czy Messerschmitt Me 262. Produkowano dwie odmiany amunicji do MK 108 – pociski odłamkowo-burzące i zapalające.

MK 108 było dużym sukcesem jako broń, było niezawodne i skuteczne. Główną wadą tego działka była niska prędkość wylotowa pocisku - co ściśle wynikało z krótkiej lufy - i co sprawiało, że utrudnione było celowanie z powodu dość dużej krzywizny lotu pocisków z tego działka (mała odległość strzału bezpośredniego). Było one jednak bardzo proste w produkcji i serwisie, a jego małe rozmiary czyniły je idealne do montowania w samolotach. Wśród lotników alianckich było znane jako młot pneumatyczny.

Oryginalnym zastosowaniem MK 108 było użycie tego działka w myśliwcach nocnych w konfiguracji zwanej Schräge Musik – działka były montowane pionowo w kadłubie samolotu z lufami skierowanymi do góry. Tak uzbrojony myśliwiec mógł atakować bombowce nieprzyjaciela przelatując poniżej swojego celu i strzelając do niego od dołu.