Epoché
Z Wikipedii
Epoché (gr. ἐποχή) – termin filozoficzny wywodzący się z filozofii starożytnych sceptyków (Pyrron z Elidy). Oznacza wstrzymanie lub moment wstrzymania sądu metafizycznego (por. krytyka metafizyki) co do sposobu istnienia świata, czasowe wzięcie w nawias pewności co do przekonań i założeń. Nie oznacza jednak - w przeciwieństwie do założeń solipsyzmu - negowania autonomicznego i zewnętrznego istnienia świata. Jest to czerpiący z kartezjanizmu postulat Edmunda Husserla, który stanowi podstawę fenomenologii, oznacza tu moment wstrzymania, od którego konstruowana jest nowa filozofia, a porzucana stara. Husserl mówiąc o epoché używa znanej metafory brania w nawias. Porównaj również kantowską teorię o niedocieralności do "rzeczy samych w sobie".
[edytuj] Podobne zagadnienia w naukach szczegółowych
- Zasada nieoznaczoności w fizyce
- Twierdzenia Gödla w matematyce/logice
- Problem nierozstrzygalny w informatyce
- Rachunek błędów, niepewność pomiaru w naukach czysto-empirycznych
