Erich Ludendorff
Z Wikipedii
Erich Ludendorff (ur. 9 kwietnia 1865 w Kruszewni koło Poznania, zm. 20 grudnia 1937 w Tutzing), wojskowy niemiecki, czołowy dowódca w czasie I wojny światowej.
Pochodził z rodziny drobnego handlarza; jego młodszym bratem był astrofizyk Hans Ludendorff. Zdecydował się na karierę wojskową, od 1904 był oficerem w Sztabie Generalnym. W 1908 został kierownikiem Sekcji II Sztabu Generalnego, zajmującej się rozmieszczeniem wojsk i mobilizacją. Pracował nad modyfikacją Planu Schlieffena, bezskutecznie domagając się zwiększenia wydatków na wojsko.
W I wojnie światowej przesunięty na front, dowodził brygadą stacjonującą w Strasburgu. W 1914 odebrał kapitulację belgijskiej twierdzy Liege, co było jednym z pierwszych sukcesów niemieckich w czasie wojny. W uznaniu zasług uhonorowany przez cesarza Wilhelma II orderem Pour le Mérite. Został następnie szefem sztabu 8. Armii pod dowództwem Hindenburga i miał udział w spektakularnych zwycięstwach nad Rosjanami pod Tannenbergiem i nad Jeziorami Mazurskimi. W sierpniu 1916 po przejściu Hindenburga na stanowisko szefa sztabu generalnego Ludendorff został mianowany generalnym kwatermistrzem armii niemieckiej. Wspólnie z Hindenburgiem odgrywał w tym czasie wiodącą rolę w państwie, nie tylko w administracji wojskowej, ale i cywilnej. Występował na rzecz prowadzenia nieograniczonej wojny podwodnej. Brał udział w przygotowaniu Aktu 5 listopada (1916). Ważną rolę odegrał w zawarciu pokoju z Rosją w Brześciu w marcu 1918. Przygotował następnie plan tzw. ofensywy wiosennej na froncie zachodnim. Po jej niepowodzeniu (przegrana druga bitwa nad Marną) zwolennik zawieszenia broni. Jednakże po poznaniu twardych i niekorzystnych warunków podyktowanych przez kraje Ententy II Rzeszy,domagał się podtrzymania walk za wszelką cenę. W październiku 1918 zdymisjonowany przez cesarza Wilhelma II,złożył rezygnację z funkcji dowódczych.
Po zawieszeniu broni schronił się w Szwecji, gdzie pracował nad publikacjami na tematy wojenne. Dowodził w nich, że wojna nie zakończyła się przegraną Niemiec. Związał się z powstającym ruchem nazistowskim, brał udział w puczu Kappa (1920) i puczu monachijskim (1923), w wyniku którego zostaje aresztowany. Jednakże podczas procesu przez sąd oczyszczony z zarzutów i uniewinniony. W 1924 został deputowanym do Reichstagu z ramienia NSDAP, rok później startował w wyborach prezydenckich, ale poniósł klęskę (otrzymał niespełna 1% głosów, a zwycięzcą został Hindenburg). Odmówił przyjęcia zaproponowanego przez Hitlera stopnia feldmarszałka.
W książce Der Totale Krieg (Wojna totalna) twierdził, że "polityka to sposób prowadzenia wojny", a pokój stanowi jedynie krótki czas pomiędzy kolejnymi wojnami.
Link zewnętrzny:
